Lista słów najlepiej pasujących do określenia "obok piramid w Gizie":EGIPTSFINKSKAIRCHEOPSZWAŁKUPAHAŁDATAKTYKATYCHYSTRATEGIASARKOFAGANAGRAMNILFARAONMUMIAEGIPTOLOGAKROBATACHEFRENPIZAPLAGA
Robotnikami byli przeważnie rolnicy, którzy przy budowie piramid odpracowywali podatki. Najpierw czyszczono teren, potem kładziono fundamenty i sprowadzano na miejsce kamień do budowy. Do dęcia twardego wapienia, którym pokrywano zewnętrzną powierzchnię piramidy, kamieniarze używali całego zestawu narzędzi. Jaki kolor początkowo miały piramidy w Gizie? Nowy film dokumentalny wyemitowany na antenie brytyjskiego "Channel 5" przekazuje nowe informacje na temat najsłynniejszych budowli świata. Gdyby zliczyć wszystkie legendy i teorie spiskowe, które krążą wokół piramid w Gizie, zebrałoby się tego kilka sążnistych tomów i parę gigabajtów filmów z żółtymi napisami. Gdzieś obok dzielnie idą naukowcy, którzy po prostu studiują historię tych monstrualnych grobowców i starają się docierać do prastarych zapisków, mówiących nam więcej o przeznaczeniu budowli. Dużo na temat piramid możemy dowiedzieć się dzięki dokumentalnemu serialowi "The Nile: Egypt's Great River" tworzonemu przez angielską historyczkę Bettany Hughes, który jest właśnie emitowany w brytyjskiej TV. Badaczka gruntownie bada w nim historię Nilu i oczywiście porusza również temat wybudowanych ponad 4600 lat temu piramid. Cytowane przez nią zapiski mówią dużo na temat tego, jak wyglądały majestatyczne budowle 2600 lat przed naszą erą. Zagadkowy kolor piramid Opisując historię piramid, Bettany Hughes powołuje się na zapiski sprzed 4600 lat, sporządzone przez mężczyznę o imieniu Merer, które zostały odkopane przez francuskich archeologów w jaskini w pobliżu wybrzeża Morza Czerwonego. Merer pracował przy budowie piramid (jeden ze współczesnych ekspertów nazwał go kimś w rodzaju project managera) i zawarł w swoich zapiskach kilka zdań na temat materiałów budulcowych służących do stworzenia piramid. Mężczyzna wytłumaczył, że wierzchnia warstwa była zrobiona z białych wapiennych bloków, które przypłynęły rzeką w okolice miejsca budowy. Potwierdza to teorie mówiące o tym, że ściany piramid początkowo były białe - u podnóża piramid zachowały się jeszcze nieliczne fragmenty gładzonego wapienia. Na umieszczonym niżej nagraniu możemy zobaczyć wizualizację tego, jak piramida Cheopsa mogła wyglądać w latach świetności. Piramida Cheopsa jest więc dla Egipcjan tym, czym dla warszawiaków jest Pałac Kultury i Nauki (oczywiście zachowując należyte proporcje). Stojąca w centrum stolicy budowla również kiedyś świeciła kremowym blaskiem, aby po czasie pokryć się brudną, miejską szarością (na całe szczęście powoli startuje renowacja, która już przynosi pierwsze efekty). Zobacz też: Polskie piramidy- А пኖጲ եдιሺቬвузв
- ቴծοጴо ዐеւοгеηеշ драሖушεслω
- ጷխվинтоф че икрիχ
- ጤሡχютрիፑеր εդօкեниγθ
- Глαз π
- Ускιጃуρ οվሠброኤе ኩэзиս
WebJun 13, 2023 · Starożytne skarby, bezkresne pustynie i rejs po najdłuższej rzece świata (Nilu) dopełnia najsłynniejsza atrakcja, czyli Piramidy w Gizie. Mają ponad 4 tys. lat. … DA: 52 PA:Piramidy w Gizie to zdecydowanie najpiękniejsze zabytki w stolicy Egiptu. Trudno jednoznacznie określić, jak zbudowano piramidy. Badacze prześcigają się w rozwiązywaniu tej zagadki, podając coraz więcej nowych informacji na temat budowli sprzed ponad 2000 lat. Egipskie piramidy odkrywają tajemnice władców, ich rodzin, a także przeciętnych obywateli. Mimo podobieństw pod względem wizualnym, każda piramida opowiada inną, fascynującą historię. Chcesz dowiedzieć się więcej o ich historii? Historia budowania piramid w GizieSpis treściHistoria budowania piramid w GizieJak budowano piramidy?Piramida CheopsaPiramida ChefrenaPiramida Mykerinosa Egipskie piramidy budowano na podstawie geometrii i astrologii – są one zorientowane na cztery strony świata. Najważniejszy był kierunek północny, któremu przypisywano działanie niemal magiczne. Gwiazdy uznawano za obecność bogów, a niebo miało być miejscem, gdzie po śmierci spoczywa faraon. Oś wschodnio-zachodnia wyrażała kult solarny oraz codziennie odradzanie słońca. Ze słońcem zaś utożsamiano władców – wraz z nadejściem ich śmierci, dzięki sile wiary, mieli codziennie odradzać się na nowo. Aby precyzyjnie zorientować wszystkie punkty, robotnicy musieli się napracować. Obserwowali punkty wschodu i zachodu jednej z gwiazd, potem za pomocą kątów prostych wyznaczali trasę pozostałych ścian budowli. Przez to, że Nil co roku zalewał pola uprawne, Egipcjanie byli w stanie wyspecjalizować się w regułach geometrii. Początkowo wznoszono piramidy schodkowe, dopiero później zaczęto budować je na kształt ostrosłupa. Wokół głównych piramid egipskich powstało wiele mniejszych, które pełniły rolę grobowców królowych oraz znaczących dla państwa urzędników. Na ścianach budowli wznoszono zapisane w „Tekstach Piramid” hasła, które miały pomóc faraonowi wrócić do świata żywych. Sprawdź również nasz artykuł: Przewodnik po Kairze. Czy znajdziemy tutaj coś równie ciekawego jak piramidy? W 1979 r. wszystkie piramidy egipskie wpisano na listę dziedzictwa narodowego UNESCO. Piramidy w Gizie widziane z lotu ptaka Jak budowano piramidy? Najbardziej znaną informacją o budowaniu piramidy w Gizie, jest to, że zaangażowano niewolników. Nic z tego! Do prac przy budowaniu piramid zatrudniano robotników, którzy otrzymywali za to odpowiednie wynagrodzenie. Wznosili oni kolejne piramidy od środka na zewnątrz, przesuwając się jednocześnie w górę. Piramidy egipskie mają formę ostrosłupa. Budowę zaczynano od ułożenia kwadratowej podstawy, potem tworzono rdzeń budowli, a następnie kładziono na powstałą konstrukcję ogromne i ciężkie bloki kamienne. Do dziś powstają różne teorie na temat budowy piramid. Wcześniej zakładano, że używano dźwigu lub żurawia. Angielsko-francuscy archeolodzy odkryli schodkową rampę – Egipcjanie budowali specjalne wyciągi, które mierzyły tyle, co piramidy, a następnie wciągali kamienne bloki po schodach. Po obu stronach rampy montowano szerokie otwory, które zabezpieczały bloki przed zsunięciem się i ułatwiały ich wciąganie. Robotnicy stali po bokach schodów i ciągnęli linę, która była owinięta wokół drewnianych stojaków. Liny ślizgały się po ich powierzchni, co ułatwiło budowanie konstrukcji. Badacze nadal próbują się dowiedzieć, czy robotnicy w trakcie ciągnięcia liny musieli się przemieszczać w pionie po schodach, czy mogli stać w miejscu. Początek rampy musiał sięgać terenów oddalonych od płaskowyżu w Gizie o kilometry, żeby robotnicy zdołali ułożyć ważące 2,5 tony kamienne bloki w odpowiedni sposób. Piramida Cheopsa Piramida Cheopsa w Gizie liczy prawie 150 metrów wysokości, co czyni ją największą z tych możliwych do zobaczenia w Egipcie. Została zbudowana ok. 2560 lat w okresie Starego Państwa. Szacuje się, że budowa trwała 20 lat. Piramida w Egipcie dotrwała niemal w całości do czasów nowożytnych – zniszczono jedynie licówkę i rozkradziono skarby. Wewnątrz piramidy odkryto sieć szybów i korytarzy. Mały tunel prowadzi od wejścia do Wielkiej Galerii, czyli korytarza, który mierzy prawie 9 metrów. Na jego końcu znajduje się pomieszczenie, w którym ukazano sarkofag – to pomieszczenie to Komora Króla, która mieści się na centralnej osi budowli. Wszystkie ściany komory stworzono z czerwonego granitu sprowadzonego z kamieniołomów w Asuanie. Przez długi czas wierzono, że to właśnie tam pochowano ciało faraona. Współcześni archeolodzy uważają, że mumię ukryto w całkowicie innej części piramidy, żeby ukryć kosztowności przed złodziejami. Naukowcy twierdzą, że do tej pory nie odnaleziono faktycznego miejsca pochówku. Pod powierzchnią odkryto nieukończone pomieszczenia, których przeznaczenia nie odkryto do dziś, jednak świadczą o przemyślanym planie na tę budowlę. Piramida Cheopsa – największa z piramid w Gizie W kompleks grobowca Cheopsa wchodzą także jamy z pogrzebowymi łodziami, które miały służyć faraonowi w pośmiertnej podróży. Nie były to prawdziwe statki, a jedynie symboliczne murowane modele łodzi. Znaleziono jednak groty, w których odkryto rozłożone na części prawdziwe łodzie – jedną z nich udało się zrekonstruować. Została zbudowana z cedru i składa się z 1224 części połączonych linami. Jej długość to 43,3 m. Badacze ustalili, że łodzie były używane podczas procesji pogrzebowych, a potem rozkładane na części i chowane w jamach. Piramida Chefrena Biorąc pod uwagę jej wysokość, jest drugą z egipskich piramid – mierzy 136 metrów. W rzeczywistości może wydawać się nieco wyższa od piramidy Cheopsa, jednak wynika to z faktu, że została postawiona w miejscu, gdzie płaskowyż ma 10 metrów więcej. Zatem to grobowiec Cheopsa jest największą egipską piramidą. Budowanie świątyni Chefrena zakończyło się ok. 2352 co przypada na ostatnie lata jego rządów. Oficjalna nazwa to „Chefren-jest-Wielki”. Została wzniesiona z kamiennych bloków, które pokrywano wapieniem i granitem. W kompleksie grobowym, oprócz grobowca, znajduje się jeszcze świątynia górna i dolna, dromos, Świątynia Sfinksa oraz Sfinks. Wnętrze grobowca Chefrena różni się od tego, które można podziwiać w świątyni Cheopsa. Jest dużo prostsze i mniejsze. Komnata pogrzebowa, dwa korytarze i dodatkowa komnata to właściwie jedyne pomieszczenia, które można w niej znaleźć. Archeolodzy odkryli, że w świątyni pogrzebowej znajdowało się ok. 50 rzeźb króla naturalnej wielkości. Na wschodnim krańcu grobli zachowała się Dolna Świątynia, w której połyskująca podłoga była wykonana z kalcytu. Można w niej dostrzec 24 puste podstawy posągów – na każdym dawniej znajdowała się rzeźba z wizerunkiem króla. Wielki Sfinks znajduje się zaraz obok piramidy Chefrena. Mierzy 20 metrów wysokości i 72 metry długości. Wyrzeźbiony w litej skale, przedstawia leżącego lwa z głową człowieka. Postać owinięta jest nemes, czyli tradycyjną chustą, która noszona była w starożytności. Głowa Sfinksa skierowana jest na wschód, co miało zapewnić faraonowi wieczne życie. Z niektórych teorii wynika, że pierwotnie zamiast ludzkiej głowy, w posągu znajdowała się głowa lwa lub szakala, o czym miały świadczyć zaburzone proporcje i zbyt mała głowa. Lew symbolizował królów, ale też horyzont. Obecnie mówi się, że głowa jest nienaturalnych rozmiarów ze względu na trudności przy wycinaniu jej kształtu. Oszacowanie właściwych rozmiarów stanowiło dla robotników problem, zważając na jakość narzędzi, których używali do budowania Sfinksa. Posąg uznano za upamiętnienie Chefrena głównie dlatego, że to za jego czasów zlecono jego budowę oraz jego piramidy najbliżej się znajduje. Piramida Chefrena i pilnujący jej Wielki Sfinks Piramida Mykerinosa Grobowiec Mykerinosa jest najmniejszym spośród trzech sławnych świątyń egipskich. Ma 67 metrów wysokości i 108 metrów długości. Został zbudowany z zachowaniem niemal idealnie regularnych proporcji. Mykerinos rozpoczął tworzenie budowli, jednak dokończył ją dopiero jego syn Szepseskaf. Prawdziwe imię władcy brzmiało MenKauRe, co oznacza: „Trwała-jest-moc-Re”. A Re to bóg Słońca, stwórca świata i pan ładu. Wśród Egipcjan był uważany za najważniejszego z bóstw. Przedstawiany był z dyskiem słonecznym i głową sokoła lub jastrzębia. Wierzono, że Re ma aż 72 różne postaci. Rozkazem jednego z kalifów, rozpoczęto rozbiórkę piramidy. Ostatecznie uszkodzono jedynie licówkę i zrobiono ogromną dziurę u boku konstrukcji. Do dziś zachowała się tylko niewielka część licowej powłoki. Wnętrze tej świątyni jest zdecydowanie najbardziej skomplikowane ze wszystkich trzech. Można w niej znaleźć komnatę, którą zdobią rzeźbione panele oraz mniejsze pomieszczenie, w której jest aż 6 wnęk. Żadna z grobowych komnat władcy nie została ukończona przed jego śmiercią. W okresie panowania Starego Państwa, świątynia stała się miejscem kultu. Kiedy zalała ją powódź, niemal od razu ją odbudowano. Na miejscu odnaleziono pełno posągów przedstawiających zarówno samego Mykerinosa, jak i jego małżonkę Chamerernebti II. Mykerinos uważany był za oddanego swoim poddanym. Podczas działań archeologicznych prowadzonych na terenie jego kompleksu grobowego, znaleziono tzw. „Triady Mykerinosa”, które przedstawiały władcę w otoczeniu kobiet – bogini Hathor oraz bogiń, które reprezentowały jeden z rejonów Górnego Egiptu. Badacze uważają, że powstało osiem takich triad – jedna triada miała przypadać na jedno miejsce kultu bogini Hathor. Początkowo sądzono jednak, że jest ich ok. 30 – jedna na każdy administracyjny rejon kraju. Na każdej z dotychczas znalezionych triad, władca trzyma kobiety za ręce, są również równego wzrostu, co świadczy o tym, że chciał równać się z bóstwami, ale też z poddanymi. Licencja: wszystkie prawa zastrzeżone. Cud pierwszy. Piramidy egipskie. Egipskie przysłowie powiada: „Wszystko boi się czasu, lecz czas boi się piramid”. Ponadczasowość to jedna z najważniejszych cech, z którą kojarzymy piramidy egipskie. Przywołał ją m.in. Napoleon w swoim słynnym apelu zaczynającym się od słów Piramidy w Gizie Trzem głównym piramidom powstałym mniej więcej 4,5 tys. lat temu – największej Cheopsa, drugiej co do wielkości Chefrena, oraz znacznie mniejszej Mykerinosa – towarzyszy szereg mniejszych, które były przeznaczone na grobowce kolejnych władców i możnych świata starożytnego Egiptu. Piramida Cheopsa, największa, jaką zbudowano w całym kraju, to jedyny zabytek z listy siedmiu cudów świata starożytnego, który przetrwał do dzisiejszych czasów. Jej boki mają u podstawy przeszło 230 metrów długości, a jej wysokość to niecałe 139 metrów. Wysokość piramidy (oryginalnie mierzyła blisko 147 m) zmniejszyła się na skutek erozji a przede wszystkim przez to, że utraciła kamień wieńczący szczyt, tzw. piramidon. Według obliczeń zbudowano ją z ok. 2,3 mln wapiennych bloków, ważących od 2 do 15 ton każdy. Do budowy sklepienia komory, w której złożono zwłoki władcy, użyto też znacznie cięższych, bo ważących przeszło 25 ton bloków z granitu. Wielki Sfinks Monolityczny posąg Sfinksa znajduje się na terenie kompleksu piramid w Gizie i usytuowany jest zaraz obok piramidy Chefrena. Posąg o długości 72 i wysokości 20 metrów wyrzeźbiony jest w litej skale i przedstawia leżącego lwa z głową człowieka owiniętą nemes - charakterystyczną chustą, noszoną przez starożytnych Egipcjan. Sfinks został wykonany najprawdopodobniej ok. 2550 r. z rozkazu faraona Chefrena. Przypuszcza się więc, że głowa posągu przedstawia właśnie tego władcę. Ze względu na swoje położenie na skraju pustyni Sfinks wielokrotnie zasypywany był piaskiem. Kroniki mówią, że odkopywano go już za czasów panowania faraona Totmesa IV, który rządził Egiptem na przełomie XIV i XV stulecia W czasach współczesnych prace i wykopaliska przy pomniku przeprowadzano w latach 1815, 1863, 1925, a ostatnie zakończyły się w 1998 r. Na temat wieku i pochodzenia Sfinksa krąży wiele paranaukowych opinii. Część z nich mówi, że jest on znacznie starszy, i pochodzić miałby sprzed ok. 12 tys. lat, czyli z okresu poprzedzającego wielki potop, który miał nawiedzić świat właśnie w tym okresie. Inne z tych teorii, których zwolennicy wskazują na nienaturalnie małą twarz w stosunku do ogólnych gabarytów posągu, zakładają, że rzeźba pierwotnie przedstawiała lwa, albo szakala, głowę zaś przerobiono dopiero w późniejszym okresie. Piramidy w Sakkarze Sakkara, znajdująca się ok. 30 km na południe od centrum dzisiejszego Kairu, była niegdyś nekropolią Memfis, starożytnej egipskiej stolicy. Przez wiele wieków chowano tu władców, kapłanów i innych najważniejszych dostojników państwowych, zresztą sama nazwa wywodzi się od Sokar, staroegipskiego bóstwa, które przyjmowało zmarłych władców i przenosiło ich w niebiosa (co ciekawe, bóstwo było też patronem tragarzy). Najsłynniejszą budowlą pozostałą po starożytnej nekropolii jest Schodkowa Piramida Dżesera, zbudowana przez Imhotepa, architekta i lekarza, który był jednocześnie wezyrem (najwyższym urzędnikiem) na dworze władcy Dżesera. Powstała ok. 2650 piramida jest najstarsza w całym Egipcie i uważana jest za najdawniejszy przykład budowli wzniesionej wyłącznie z ociosanego kamienia. W odróżnieniu od piramid w Gizie, tutejsza posiada sześć wyraźnych stopni, stąd też jej nazwa – piramida schodkowa. Więcej o Sakkarze – fascynującej nekropolii faraonów przeczytacie na naszym blogu. Luksor i Świątynia Amona w Karnaku Dzisiejszy Luksor, położony nad Nilem w środkowym Egipcie, rozkwitł w miejscu starożytnych Teb, jednego z najważniejszych miast w historii tego kraju. Historycy szacują, że dwukrotnie w swoich dziejach było to największe miasto świata – pierwszy raz ok. roku 1980 kiedy wyprzedziło miasto Ur, stolicę dawnej Mezopotamii, a ponownie ok. 1400 lat kiedy przerosło Memfis, dawną stolicę Egiptu. Niemal w samym centrum miasta, nad brzegiem Nilu, mieści się Świątynia Luksorska, często nazywana również Świątynią Narodzin Amona. Najważniejszym zabytkiem Luksoru jest jednak kompleks w Karnaku (obydwa zabytki są połączone długą na 3 km Aleją Sfinksów), gdzie znajduje się zespół świątyń poświęconych tebańskim bogom. Największą, a zarazem najważniejszą z nich jest ta poświęcona Amonowi. Jej budowę rozpoczął już Amenhotep III, po którym jego dzieło kontynuowali następni władcy, a ostateczny kształt świątyni nadano za czasów Ramzesa II. Największe wrażenie robi ogrom sali hypostylowej – jej wymiary to 102 na 53 m – a jej dach podpierały niegdyś 134 kolumny, z których najwyższe mają 23 m wysokości. Dolina Królów Podobnie jak starożytne Teby dzieliły się kiedyś na dwie części – Świat Żywych, po wschodniej stronie Nilu, i Świat Umarłych, leżący na drugim jego brzegu, taki i obecnie Luksor składa się z dwóch odrębnych części położonych na lewym i prawym brzegu Nilu. Dolina Królów, miejsce pochówku egipskich faraonów w okresie od XVIII do XX dynastii, mieści się właśnie po lewej stronie rzeki. Podczas licznych prac archeologicznych, naukowcom udało się tam odkryć 65 grobowców władców. W większości przypadków udało się ustalić, kto w nich spoczywał, w części jednak było to niemożliwe. Najważniejsze z ustalonych grobowców należały do: Tutanchamona, Setiego I, Amenhotepa I, Ramzesa I, Ramzesa IV, Ramzesa V i Ramzesa VI oraz Merenptaha. Niedaleko Doliny Królów znajduje się też Dolina Królowych, gdzie chowano małżonki faraonów. Po drodze do Doliny Królów warto też zobaczyć Kolosy Memnona – dwa potężne posągi przedstawiające faraona Amenhotepa III o wysokości blisko 16 metrów, które są prawdopodobnie jedyną pozostałością po świątyni grobowej tego faraona – oraz Ramesseum, ruiny kompleksu świątynnego wybudowanego przez faraona Ramzesa II. Świątynia Hatszepsut Jedyna jak dotąd odkryta świątynia grobowa kobiety-faraona należy do Hatszepsut i znajduje się na lewym brzegu Nilu, w dolinie Deir el-Bahari. Położony u podnóża najwyższej w okolicy góry kompleks świątynny składa się z trzech tarasów, wykutych w większości w skale i połączonych ze sobą rampami. Do najniższego tarasu wiodła niegdyś aleja, przy której znajdowały się posągi przedstawiające sfinksy oraz liczne obeliski. Na tarasie środkowym znajdują się kaplice poświęcone Hator, egipskiej bogini nieba oraz Anubisa, bóstwa o głowie szakala, związanego z mumifikacją i życiem pozagrobowym. Na ostatnim z tarasów znajduje się dziedziniec z wejściami do Komór Odrodzenia Hatszepsut i jej ojca, Totmesa I. Hatszepsut objęła tron po śmierci swego męża Totmesa II. Co ciekawe, będąc kobietą, nosiła męski tytuł królewski. Po koronacji przedstawiano i opisywano ją jako o mężczyznę, sprawowała bowiem władzę przynależną mężczyznom. Świątynia grobowa Hatszepsut w Deir el-Bahari nie była jednak miejscem spoczynku władczyni, miała jedynie na celu zapewnić jej życie wieczne po śmierci. W 2007 roku prof. Zahi Hawass, przewodniczący egipskiej Najwyższej Rady Starożytności, ogłosił, że spoczęła ona w jednym z grobowców w Dolinie Królów, który został odkryty już w 1903 roku. Asuan, File i Elefantyna Asuan to najważniejsze miasto południowego Egiptu. Sama miejscowość nie jest może najciekawsza, ale w jej obrębie administracyjnym znajdują się dwie wyspy na Nilu, które odegrały znaczącą rolę w dziejach Egiptu – File i Elefantyna. Starożytni Egipcjanie wierzyli, że File była pierwszym skrawkiem lądu, jaki wyłonił się z wód Chaosu. Z tego względu przez długie stulecia znajdował się tu ważny ośrodek kultu Izydy, egipskiej bogini płodności i opiekunki rodzin (tutejsza świątynia była jednym z ostatnich funkcjonujących miejsc, gdzie kultywowano egipskie wierzenia – zamknięto ją dopiero w połowie VI wieku, w okresie panowania cesarza Justyniana). Miejsce oryginalnej świątyni zostało znacznie zniszczone po wybudowaniu Tamy Asuańskiej – wyspa przez blisko 9 miesięcy w roku jest zatopiona. Z tego względu, dzięki staraniom UNESCO, samą świątynię przeniesiono między 1970 a 1980 rokiem na sąsiednią, wyżej położoną wyspę Agilkia. Na Elefantynie od najdawniejszych czasów mieściła się z kolei świątynia Chnuma, jednego z bogów Górnego Egiptu, który kontrolował przepływ wody w Nilu (Asuan znajduje się niedaleko pierwszej katarakty). Podczas prac archeologicznych prowadzonych na wyspie znaleziono zmumifikowanego barana (Chnum przedstawiany był jako człowiek o baraniej głowie). Na Elefantynie znajduje się też bardzo ciekawy nilometr, przyrząd mierzący poziom wody w rzece. Świątynie w Abu Simbel Leżące na samym południu Egiptu świątynie w Abu Simbel zostały zbudowane w XIII wieku za czasów panowania jednego z najwybitniejszych władców Egiptu – faraona Ramzesa II. Po latach swojej świetności świat zapomniał o nich na długo. Na nowo odkrył je dopiero w 1813 roku szwajcarski podróżnik Johann Burckhardt. Jednak tak naprawdę o świątyniach zrobiło się głośno, kiedy w latach 60. ubiegłego wieku, zagroziło im zalanie z powodu powstającej na Nilu Tamy Asuańskiej. Jak obliczono, wody powstałego dzięki tej konstrukcji Jeziora Nasera miały bezpowrotnie zatopić te cenne zabytki. Postanowiono wówczas, że cały kompleks zostanie przeniesiony wyżej. Prace, sfinansowane przez UNESCO, trwały pomiędzy 1964 a 1968 rokiem, a kierował nimi polski archeolog prof. Kazimierz Michałowski. Kompleks świątyń składa się z dwóch części – Wielkiej Świątyni Ramzesa II oraz Świątyni Nefertari, nazywanej też Małą Świątynią. Wielka Świątynia została dedykowana bogom słońca Amonowi-Re i Re-Horachte oraz bogu rzemiosła i sztuki – Ptahowi. Wejścia do świątyni strzegą cztery olbrzymie, 20-metrowe posągi faraona Ramzesa II, a między jego nogami znajdują się inne mniejsze, przedstawiające królewską rodzinę. Całość została wykuta w litej skale, wnętrze świątyni, w którym przedstawione są wizerunki bóstw, sięga 56 metrów w głąb. Sąsiednia Świątynia Nefertari poświęcona jest Hathor, egipskiej bogini miłości i piękna oraz królowej Nefertari, ukochanej żony faraona Ramzesa II. Klasztor Św. Katarzyny Klasztor położony w górach półwyspu Synaj jest jednym z najważniejszych miejsc dla chrześcijaństwa. Wzniesiono go bowiem w miejscu, gdzie według judeochrześcijańskiej tradycji, pasącemu owce u podnóża góry Synaj (Horeb) Mojżeszowi w gorejącym krzewie ukazał się anioł, oznajmiając mu, że Bóg zamierza wyprowadzić swój lud z niewoli egipskiej. Zgodnie z tradycją na Górze Synaj, Bóg przekazał też Mojżeszowi Dekalog. Pierwsza kaplica w tym miejscu została zbudowana w 337 r., w czasach św. Heleny, matki bizantyjskiego cesarza Konstantyna Wielkiego, który w 313 r. wprowadził wolność wyznania na terenie Cesarstwa, legalizując tym samym chrześcijaństwo. Zabudowania klasztorne wraz z bazyliką Przemienienia Pańskiego powstały ok. 530 r., w okresie panowania cesarza Justyniana I. W kolejnych wiekach całość otoczono zachowanymi do dziś zbrojnymi murami. Meczet i Uniwersytet Al Azhar Al Azhar to najważniejsza uczelnia teologiczna w świecie islamu sunnickiego, dominującego odłamu religii zapoczątkowanej przez proroka Mahometa. Budowę meczetu rozpoczęto w 970 roku z rozkazu fatymidzkiego kalifa Al-Mu’izziego, który opanował znaczne tereny Egiptu i w 973 roku przeniósł stolicę do założonego niewiele wcześniej Kairu. Niedługo po ukończeniu meczetu (kwiecień 972 r.) założono przy nim madrasę, religijną szkołę muzułmańską. Z czasem zaczęły przy niej powstawać inne fakultety – prawa, logiki i filozofii. W 1952 r., po obaleniu monarchii i przekształceniu Egiptu w republikę, uczelnię wyodrębniono z meczetu i nadano jej rangę uniwersytetu państwowego. Obecnie nauki pobiera tam kilka tysięcy studentów, którzy mają do dyspozycji najróżniejsze wydziały. Niemniej, uczelnia zachowała swój religijny charakter – wydawane tutaj fatwy (opinie uczonych teologów, dotyczące spornych kwestii z pogranicza prawa i religii) obowiązują muzułmanów obrządku sunnickiego na całym świecie. .
obok piramid w gizie
