Jako pocisków używano początkowo kul kamiennych lub żeliwnych, później ołowianych. Innym, późniejszym rodzajem broni palnej był petrynał - ręczna broń palna o krótkiej lufie i długiej kolbie opieranej o napierśnik zbroi, używana w Europie Zachodniej pod koniec średniowiecza (XIV-XV w.). Broń biała obuchowa. Broń drzewcowa i obuchowa w zbiorach Muzeum Zamkowego w Malborku. Katalog zbiorów[PRODUCENT]Autor: Antoni R. ChodyńskiRok wydania: 2018Liczba stron: 146Okładka: twardaFormat: 24,05 cm x 30,5 cmKatalog zbiorów przedstawiający broń drzewcową i obuchową wchodzącą w skład kolekcji Militaria Muzeum Zamkowego w drzewcowa i obuchowa to dwa rodzaje oręża, które pojawiły się u zarania dziejów drzewcowa to włócznie i oszczepy, średniowieczne kopie turniejowe i nowożytne kopie husarskie, piki pieszych i lance kawalerii jak i inne liczne przykłady. Broń obuchowa to bojowe maczugi i topory pochodzeniem sięgającym epoki brązu, czasów archaicznych oraz antycznych greckich i drzewcowa i obuchowa była również ulubionym motywem malarzy przedstawiającym sceny pasyjne. Portretowani wyżsi dowódcy i władcy prezentowali ozdobne buławy, buzdygany i nadziaki. Obiema rodzajami broni interesował się genialny włoski malarz i eksperymentator Leonardo da Vinci pozostawiając potomnym rysunki tego oręża na kilku kartach swojego treści:CZĘŚĆ PIERWSZAUwagi wstępneZbiory Muzeum Zamkowego w Malborku ze szczególnym uwzględnieniem broni drzewcowej i obuchowejWystawiennictwo dotyczące militariów: ekspozycje stałe i czasowe oraz sprowadzane z zagranicyStań badań nad bronią drzewcową i obuchowąBroń drzewcowa w piśmiennictwieBroń obuchowa w piśmiennictwieBroń drzewcowa w ikonografiiBroń obuchowa w ikonografiiBroń drzewcowa i obuchowa w heraldyce polskiejCZĘŚĆ DRUGAWstęp do kataloguWykaz skrótów technicznych i ogólnychBroń drzewcowaBroń obuchowaSłownik terminówSpis ilustracji do kataloguBibliografia Jest to broń typowo obuchowa i przeznaczona jest do zadawania takich właśnie obrażeń. W niektórych stylach bojutsu bo traktuje się jak imitację włóczni (przyjmuje się, że z jednego końca znajduje się ostrze, co implikuje poważne różnice w obchodzeniu się z kijem). Zazwyczaj jednak bo traktuje się jako samodzielną broń.

Cytuj Broń Drzewcowa i Obuchowa HALABARDAKasper DenhoffHalabarda - dwuręczna broń drzewcowa, która zdobyła popularność między wiekiem XIV a wiekiem XV. Na 2,5-metrowym drzewcu osadzone było ostrze rozchodzące się na trzy strony: na siekierę, szpikulec sterczący pośrodku, mogący służyć zarówno do cięcia jak i kłucia, oraz na hak umożliwiający żołnierzowi zrzucenie za jego pomocą kawalerzysty z konia. Od XVI w. używana przez straż pałacową i miejską. Dzięki swej prostej budowie, wysokiej skuteczności i niskiemu kosztowi produkcji była bardzo popularna i szeroko dostępna. Używano jej głównie, aby pokonać pikinierów albo rycerzy walczących mieczem, gdyż długość tej broni zapewniała halabardnikom dużą była podstawową bronią wczesnej armii szwajcarskiej od XIII wieku, następnie rozprzestrzeniła się także na inne kraje, w dużym stopniu ze szwajcarskimi wojskami nieprzydatności bojowej, halabardy są wciąż obecne, chociaż jedynie jako broń reprezentacyjna (np. Gwardia Szwajcarska) Różne typy halabard Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 18:08 ANGON, BERDYSZ i CEP BOJOWYKasper DenhoffAngon - włócznia germańska, wzorowana na rzymskich oszczepach miał niewielki grot z zadziorami osadzony na żelaznym trzpieniu, z tuleją. Mierzył ok. 2 m. Obok siekierki typu "franciska" najbardziej charakterystyczna broń plemienia (łac. barducium - siekierka) to broń drzewcowa. Ciężki, szeroki topór o zakrzywionym ostrzu i długim drzewcu (ok. 1,8 m), zdolny zmiażdżyć zbroje. Używany przez piechotę do walki z jazdą w XVI i XVII wieku. W Polsce w 1674 Jan III Sobieski wprowadził w wojsku polskim zmodyfikowany berdysz mały o długości ok. 120 cm, używany także jako podpórka (forkiet) podczas strzelania z muszkietu. Znany był już w starożytności, ale rozpowszechniać zaczął się w średniowieczu w XIV wieku (Europa Zachodnia).Cep bojowy - broń drzewcowa używana w średniowieczu podobna do zwykłego cepa, ale zakończona żelazną sztabą lub kolcami często połączonymi z rękojeścią łańcuchem. Używana przez piechotę do XVI wieku. Często wykorzystywana w powstaniach chłopskich w XVII na rysunku dębowy cep był używany do XVII wieku przez mieszczan do obrony murów miejskich. Miał on dzierżak o średnicy 5 cm i długości 180 cm. Bijak długości 70 cm był zestrugany na kształt ośmiokątny i wzdłuż całej długości okuty czterema stalowymi sztabkami. Każda z nich była przytwierdzona do bijaka dwunastoma ćwiekami. Duże łby tych ćwieków zwiększały siłę rażenia cepa. Dzierżak był podobnie okuty na górnej połowie swej długości. Gęzwa (ruchome połączenia dzierżaka z bijakiem) cepa bojowego była wykonana z Chinach używano podobnej broni zwanej samjiegun (trzyczęściowy kostur, po japońsku sansetsukon - 三節棍), wykonanego z trzech drewnianych części (od 60 cm do blisko metra) połączonych krótkim łańcuchem (ok. 6 cm). Dzisiaj naucza się walki takim cepem w wielu szkołach wushu (kung-fu) na całym świecie. Również w Japonii i Okinawie stosowano cepy bojowe - nunchaku. Najczęściej składało się ono z 30-centymetrowych pałek połączonych łańcuchem lub sznurem. Istniały też różne inne wersje, np. z czterema pałkami, z jedną krótszą itp. Obecnie walki tymi typami broni naucza się w sztuce walki innych językach często nie ma rozróżnienia między cepem bojowym a kiścieniem. Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 18:13 BUZDYGANKasper DenhoffBuzdygan (tur. bozdogan - pałka) broń obuchowa pochodzenia wschodniego, metalowa głowica osadzona na trzonku o długości ok. 60 cm. Głowica zbudowana była z piór (najczęściej 6 do 8, choć były buzdygany o ponad 20 piórach) promieniście rozchodzących się od drzewca. Dlatego na Rusi znany był również jako "sześciopiór". Pióra miały kształt trójkątny lub trapezowy, zwężający się ku dołowi. Trzonek był drewniany, drewniany okuty blachą lub całkowicie metalowy, czasami z ukrytym wewnątrz używane były w Europie od X do XV w., zarówno przez piechotę jak i jazdę. W Polsce od XVI do XVIII wieku stanowił oznakę władzy oficerskiej rotmistrzów, pułkowników, poruczników i chorążych – były wtedy zwykle bogato zdobione, z zaokrąglonymi Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 18:25 BUŁAWA i PIERNACZKasper DenhoffBuława (słowo pochodzenia tureckiego) jest bronią obuchową, udoskonaloną formą kościanej lub drewnianej maczugi. Wywodzi się ze Wschodu i do późnego średniowiecza była używana do unieszkodliwiania przeciwnika, który osłonięty był tylko wątłym pancerzem (np. kolczugą). U kresu epoki rozpowszechniły się sztywne zbroje płytowe, które sprawiły, że buława stała się tylko oznaką władzy wojskowej (w Polsce – hetmańskiej (XVI-XVIII wiek) lub marszałkowskiej (XX wiek). Buława posiada głowicę w kształcie kuli lub gruszki – rodzaj buławy lub buzdyganu wykonanego ze srebra lub żelaza i zakończonego piórami. Dawniej stanowił symbol władzy u starszyzny kozackiej na Zaporożu. Odgrywał także funkcję listu żelaznego zapewniającego posiadającej go osobie swobodny przejazd i ... 3640, Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 18:29 Adam Brzezina Winiarski Buława, oznaka władzy Hetmańskiej Buzdygan, oznaka władzy namiestników, rotmistrzów i pułkowników. Obecnie w Wojskach Koronnych i Litewskich oznaka godności generalskiej. Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 19:43 Adam Brzezina Winiarski Buzdygan mosiężny z ukrytym w trzonie sztyletem z pierwszej połowy XVII wieku Buzdygany Rotmistrzowskie Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Henryk Mikołaj Hrychowicz » 24 mar 2015, 19:45 Kij bojowyNajprostsza odmiana broni drzewcowej o różnej długości, od kilku cm do 2,5 metra. Kij bojowy nie posiadał grotu, końce miał naturalne lub specjalnie dla celów walki spreparowane, czyli zaostrzone, pogrubione lub okute metalem. Kij bojowy był chętnie wykorzystywany jako broń przez ludność cywilną, wędrowców, mnichów, a nawet przez straże miejskie, szczególnie w sytuacjach, gdy użycie broni ostrej było niewskazane lub zabronione. Zmarły Posty: 3417Dołączył(a): 15 sty 2015, 08:12Lokalizacja: HaliczMedale: 11 Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Henryk Mikołaj Hrychowicz » 24 mar 2015, 19:53 GoedendagBroń służącą do walki wręcz. Składała się z drewnianego trzonu o długości do 150 cm rozszerzającego się ku górze, co nadawało mu kształt maczugi. Okuty na szczycie żelazną obręczą a jego zwieńczenie stanowił masywny metalowy szpikulec najczęściej o przekroju kwadratu. Goedendag najlepiej sprawdzał się w walce defensywnej. Rząd uzbrojonych w goedendagi piechurów stojących za pikinierami mógł decydować o zwycięstwie. Zmarły Posty: 3417Dołączył(a): 15 sty 2015, 08:12Lokalizacja: HaliczMedale: 11 Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Henryk Mikołaj Hrychowicz » 24 mar 2015, 20:09 PikaDawna broń drzewcowa piechoty, używana przede wszystkim przeciwko kawalerii. Piki osiągały 5,5 - 6 metrów długości. Drzewce zakończone było metalowym grotem, co zwiększało skuteczność w boju. Pikinierzy, których główną broń stanowiła pika, byli również uzbrojeni w szpady lub inną krótką broń białą, ze względu na niewielką przydatność piki w bezpośrednim bitwy pikinierzy byli na ogół zgrupowani w zwarte czworoboki, co zapewniało większą efektywność działania. Po wynalezieniu muszkietu pikinierzy stali się osłoną dla formacji wyposażonej w tę broń. Piki były w powszechnym użytku od czasów średniowiecza aż do XVII wieku, gdy wzrost zasięgu oraz skuteczności ognia prowadzonego z muszkietów z zamkiem skałkowym i armat spowodowały, że piki stały się mało użyteczne. W XVIII wieku piki zniknęły z pól bitew. Zmarły Posty: 3417Dołączył(a): 15 sty 2015, 08:12Lokalizacja: HaliczMedale: 11 Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Henryk Mikołaj Hrychowicz » 24 mar 2015, 20:33 GizarmaBroń drzewcowa o długim, płaskim grocie osadzonym na drzewcu długości 2-2,5 metra, zdobionym często w późniejszym okresie chwostem u nasady żeleźca. Początkowo żeleźce miało kształt kosy osadzonej pionowo, z długim, poziomym szpikulcem po tępej stronie oraz dwoma kolcami sterczącymi na boki. W końcowym okresie średniowiecza i w czasach późniejszych żeleźce uległo znacznym modyfikacjom, pozostał skierowany wprost ku górze ostry grot, poniżej niego znajdował się sierpowaty hak, a pod nim, po przeciwnej stronie kolec skierowany w bok. Przy nasadzie żeleźca znajdowały się kolejne dwa kolce, skierowane w przeciwne strony. Broń ta była używana przez piechotę, głównie w starciach z konnicą (haki umożliwiały ściągnięcie jeźdźca na ziemię). Gizarma pojawiła się w XI wieku we Francji, potem w Anglii. W XV wieku rozpowszechniła się w Europie Zachodniej, w Polsce używana wyłącznie przez piechotę gdańską. Później wyszła z użycia bojowego, stając się, podobnie jak halabarda i glewia, bronią paradną, aby w XVII wieku zaniknąć zupełnie. Zmarły Posty: 3417Dołączył(a): 15 sty 2015, 08:12Lokalizacja: HaliczMedale: 11 kuchnie na wymiar kalwaria zebrzydowskaPowrót do Muzeum Wojska Kto przegląda forum Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 0 gości

Broń obuchowa – ogólna nazwa każdego typu broni białej przeznaczonej do zadawania ciosów lub cięć miażdżonych. Zazwyczaj ma postać metalowego żeleźca lub głowicy na drewnianym trzonie lub krótkim drzewcu. Młot bojowy – przykład broni obuchowej. Buława. Szukaj Produkty BIŻUTERIA Zawieszki BONY PODARUNKOWE BROŃ OBUCHOWA DODATKI DO POCHEW WIKIŃSKICH Okucia do pochew Uchwyty do pochew KLAMRY I AKCESORIA DO PASÓW Birka X w. Londyn X-XI w. Mikulčice IX w. Pozostałe X w. MIECZE KUTE japońskie jednoręczne półtoraręczne wikińskie MIECZE OZDOBNE jednoręczne PUDEŁKA I STOJAKI pudełka stojaki uchwyty SZABLE KUTE do XVI wieku XVII - XVIII wiek SZABLE OZDOBNE od XIX wieku XVII - XVIII wiek SZTYLETY I NOŻE KUTE saksy sztylety Wybierz kraj Na tej stronie możesz wybrać swój kraj. Pamiętaj, że wysyłka jest możliwa tylko do kraju który tutaj wybierzesz. Nie jesteś zalogowany. Zaloguj Koszyk produktów produkty produkt jest pusty Brak produktów Suma 0,00zł Podane ceny są cenami brutto Koszyk broń obuchową, która zadaje cięcia miażdżące, obuchowo-sieczną, obuchowo-kłującą, tnąco-sieczną zadaje rany cięte, kłującą jak sama nazwa wskazuje zadaje rany kłute, tnąco-kłującą. Broń obuchowa nie jest obecnie stosowana w celach militarnych. Jest to najstarszy typ, gdyż za jej prototyp można uznać kamienie zwane broń obuchowa Definition in the dictionary Polish Definitions ogólna nazwa każdego typu broni białej przeznaczonej do zadawania ciosów lub cięć miażdżonych Broń obuchowa jest uważana za najstarszy rodzaj broni używanej przez człowieka. Examples Można go umieszczać na dowolnej tępej broni obuchowej. Różne warianty narzędzi podobnych do oskarda wykorzystywane bywały w przeszłości także jako broń obuchowa. WikiMatrix Harry ruchem głowy wskazał na jej torbę. -- Ten twój trening to jakieś walki ninja z bronią obuchową? Literature – Ten twój trening to jakieś walki ninja z bronią obuchową? Literature Byli jak broń obuchowa, a ich podstawową techniką był atak frontalny. Literature Harry ruchem głowy wskazał na jej torbę. – Ten twój trening to jakieś walki ninja z bronią obuchową? Literature Broń obuchowa jest uważana za najstarszy rodzaj broni używanej przez człowieka. WikiMatrix Niektóre dziewczyny lubią broń obuchową. Choć z garłacza można było wystrzelić tylko raz, świetnie sprawdzał się jako broń obuchowa. Literature Czy gitara, bez względu na to, czy akustyczna, czy inna, nie mogła posłużyć jako broń obuchowa? Literature Topór lub siekiera – narzędzie używane do kształtowania i podziału drewna, rąbania lasów, jako broń obuchowo-sieczna czy też jako symbol heraldyczny. WikiMatrix tmClass Broń sieczna i obuchowa, Przyrządy do samoobrony i Noże tmClass Available translations Authors
W Diablo 4 zauważysz, że możesz nosić kilka rodzajów broni. W przypadku klasy barbarzyńcy jest to obuchowa oraz sieczna broń, a także po jednym mniejszym orężu w lewej i prawej ręce. Bohater zawsze dobiera po rozpoczęciu zwykłego ataku tę broń, z którą skończył poprzednie starcie. Tym samym nie możesz manualnie zmieniać broni.
Broń obuchowa – ogólna nazwa każdego typu broni białej przeznaczonej do zadawania ciosów lub cięć miażdżonych. Zazwyczaj ma postać metalowego żeleźca lub głowicy na drewnianym trzonie lub krótkim drzewcu. Historia Broń obuchowa jest uważana za najstarszy rodzaj broni używanej przez człowieka. Pierwszymi jej egzemplarzami był kamień – pięściak (będący jednocześnie bronią miotaną) oraz prymitywna maczuga – kawał drewna lub duża kość. W neolicie pojawiła się maczuga nabijana krzemieniami oraz kamienne topory i młoty. Kolejne udoskonalenia broni obuchowej związane są z odkryciem obróbki metali: powstają brązowe a następnie żelazne topory i buławy, maczugi nabijane metalowymi ćwiekami. W tym okresie pojawiła się broń sieczna, jednak prostsza w budowie i znacznie tańsza broń obuchowa pozostała najpopularniejszym rodzajem broni białej w starożytności. W średniowiecznej Europie nastąpił prawdziwy rozkwit broni obuchowej ze względu na jej dużą skuteczność. Używane były przybyłe ze Wschodu buzdygany i buławy, pochodzące od maczug wekiery oraz wywodzące się z narzędzi użytkowych cepy bojowe i młoty bojowe. Główną zaletą tego typu broni był fakt, że miękkie pancerze (kolczugi, brygantyny, karaceny i inne) stanowiły słabą osłonę przeciwko miażdżącym ciosom. Skuteczniejsze okazały się dopiero późnośredniowieczne, sztywne zbroje płytowe, co zaowocowało z kolei wzmożonym rozwojem broni obuchowo-siecznej. Powstały najróżniejsze odmiany toporów oraz ich pochodne: czekany i nadziaki. Od XV-XVI wieku broń obuchowa zaczęła zanikać. Rozpowszechnienie broni palnej spowodowało stopniowe wycofywanie z użytku zbroi, przez co broń obuchowa stała się niepotrzebna, a do tego bardzo nieporęczna w starciu z lżejszą bronią białą, taką jak rapier czy szpada. Broń miażdżąca przestała mieć znaczenie wojskowe z końcem średniowiecza, choć nadal używana jako broń chłopska podczas powstań do XVIII a nawet XIX wieku. Niektóre rodzaje broni obuchowej (buława, buzdygan) przekształciły się w oznaki władzy wojskowej. Nieco dłużej służyła w wojsku broń obuchowo-sieczna. Topory (mniejsze i lżejsze niż te średniowieczne) były na wyposażeniu armii europejskich do XVII-XVIII wieku ze względu na swą uniwersalność: możliwość stosowania nie tylko jako broń ale i jako narzędzie przy pracach saperskich. W dzisiejszych czasach, mimo całkowitego wycofania broni obuchowej z zastosowań militarnych, niektóre jej odmiany (np. pałka policyjna, pałka teleskopowa, tonfa, nunchaku, kastet itp.) nadal stosowane są do walki. Bibliografia Zobacz multimedia związane z tematem: Broń obuchowa PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9 pde Dowolna broń. Cechy: +2 do wszystkich umiejętności; Miecze, topory, buławy. Cechy: 30% Szans na rzucenie Ducha Kości 20 poziomu podczas ataku (umiejętność Nekromanty)
Gerwazy po nim kryślił³⁶⁶ palcem różne rysy;Widać, że przyszłych wypraw snuł plany mu coraz bardzie powieki brzemienne,Bezwładną kiwnął szyą, czuł, że go sen bierze,Zaczął wedle zwyczau wieczorne między Oczenaszem i Zdrowaś Maryą,Dziwne stanęły mary, tłoczą się i wiją:Klucznik widzi Horeszki, swoe dawne pany;Ci niosą karabele³⁶⁷, drudzy buzdygany³⁶⁸,Każdy groźnie spoziera i pokręca wąsa,Składa się karabelą, buzdyganem wstrząsa;Za nimi eden cichy, posępny cień mignął,Z krwawą na piersi plamą. Gerwazy się wzdrygnął,Poznał Stolnika; zaczął wkoło siebie żegnać,I ażeby tym pewnie straszne sny rozegnać,Odmawiał litaniją o czyscowych wzrok mu skleił się, zadzwoniło w uszach —Widzi tłum szlachty konne, błyszczą karabele:Zaazd! zaazd Korelicz i Rymsza na czele!I ogląda sam siebie, ak na koniu siwym,Z podniesionym nad głową rapierem³⁶⁹ straszliwymLeci; rozpięta na wiatr szumi taratatka,Z lewego ucha spadła w tył konfederatka;Leci, ezdnych i pieszych po drodze obala,I na koniec Soplicę w stodole ciężka marzeniami na pierś spadła głowa,I tak usnął ostatni Klucznik Zemsta³⁶⁶yli — dziś popr.: kreślić. [przypis edytorski]³⁶⁷aaela — lekka szabla o otwartym elcu i rękoeści ukształtowane na wzór głowy orła (z wypukłościąw kształcie „dzioba” na końcu), zwykle ozdobna; broń wywodząca się z Turci, przyswoona ako tradycynaszabla szlachty polskie, charakterystyczna dla sarmatyzmu. [przypis edytorski]³⁶⁸uzdyan (tur. ozdoan: pałka) — dawna wschodnia broń obuchowa, podobna do buławy. [przypis edytorski]³⁶⁹aie — broń biała, dłuższa od szabli, o proste, obusieczne klindze, z osłoną dłoni (koszem); w Polscestosowana głównie przez woska cudzoziemskiego pochodzenia, np. ratarów, dragonów. [przypis edytorski]ADAM MICKIEWICZ Pan Tadeusz czyli ostatni zajazd na Litwie 100KSIĘGA SZÓSTAZACIANEK³⁷⁰Piewsze ucy wojenne zajazdu yawa Potazeo oa z ane i ao zeczy ulicznej alszy ci wyawy Potazeo ezsutecznej st o onoiac aciane szlaceci ozyn isanie doostwa i osoy aa ozysieoNieznacznie z wilgotnego wykradał się mrokuŚwit bez rumieńca, wiodąc dzień bez światła w wszedł³⁷¹ dzień, a eszcze ledwie est widomy:Mgła wisiała nad ziemią, ak strzecha ze słomyNad ubogą Litwina chatką; w stronie wschodu,Widać z bielszego nieco na niebie obwoduŻe słońce wstało, tędy ma zstąpić na ziemię;Lecz idzie niewesoło i po drodze Świt, ŚwiatłoZa przykładem niebieskim, wszystko się spóźniłoNa ziemi. Bydło późno na paszę ruszyłoI zdybało³⁷² zaące przy późnym zwykły do gaów wracać o świtaniu;Dziś, okryte tumanem³⁷³, te mokrzycę chrupią,Te amki w roli kopiąc, parami się kupią,I na wolnym powietrzu myślą użyć wczasu;Ale przed bydłem muszą powracać do w lasach cisza. Ptaszek zbudzony nie śpiewa;Otrząsnął pierze z rosy, tuli się do drzewa,Głowę wciska w ramiona, oczy znowu mrużyI czeka słońca. Kędyś, u brzegów kałuży,Klekce bocian. Na kopach siedzą wrony zmokłe,Rozdziawiwszy się ciągną gawędy rozwlokłe³⁷⁴;Obrzydłe gospodarzom ako wróżby uż dawno wyszli do zaczęły żniwiarki swą piosnkę zwyczaną,Jak dzień słotny ponurą, tęskną, ednostaną,Tym smutnieszą, że dźwięk e w mgłę bez echa sierpy w zbożu, ozwała się łąka,Rząd kosiarzy otawę³⁷⁵ siekących wciąż brząka,Pogwizduąc piosenkę; z końcem każde zwrotkiStaą, ostrzą żelezca i w takt kuą w we mgle nie widać: tylko sierpy, kosyI pieśni brzmią, ak muzyk niewidzialnych PtakWiedza, Praca, Śpiew,UrzędnikW środku, na snopie zboża Ekonom usiadłszyNudzi się, kręci głową, roboty nie patrzy,Pogląda na gościniec, na drogi rozstane,³⁷⁰zaciane — Nazywaą w Litwie oolic lub zacianie osadę szlachecką, dla różnicy od właściwych wsi,czyli siół: osad wieskich. [przypis autorski]³⁷¹wszed — tu: wzeszedł. [przypis edytorski]³⁷²zdya — przyłapać. [przypis edytorski]³⁷³tuan — mgła, opary; kłąb czegoś sypkiego (np. kurzu) lub lotnego (pary wodne) unoszący się w powietrzui powoduący ego nieprzerzystość. [przypis edytorski]³⁷⁴ozwloy — dzis popr.: rozwlekły. [przypis edytorski]³⁷⁵otawa — trawa odrastaąca po uprzednim skoszeniu. [przypis edytorski]ADAM MICKIEWICZ Pan Tadeusz czyli ostatni zajazd na Litwie 101Page 1 and 2: KSIĘGA PIERWSZAGOSPODARSTWOPowt anPage 3 and 4: Stoą na szańcach²¹ Pragi, na stPage 5 and 6: (Daleki krewny pański i przyaciel Page 7 and 8: Woski z Woźnym⁴¹ Protazym ze śPage 9 and 10: I nie przeczym, że nasi synowie i Page 11 and 12: Zazdroszczono domowi, przed któregPage 13 and 14: Czarował; tak były czary przeciw Page 15 and 16: Tadeusz zatem przywiózł w strony Page 17 and 18: Lecz straszny na reducie, balu i sePage 19 and 20: O pani Telimenie, lecz go nie mógPage 21 and 22: Lasami i bagnami skradał się taemPage 23 and 24: KSIĘGA DRUGAZAMEKPolowanie z cataiPage 25 and 26: Tadeusz, będąc bliższy, obydwu wPage 27 and 28: Nie chciał, bo wszędzie tęskniłPage 29 and 30: Wąsal tak wzbił się w dumę łasPage 31 and 32: Jest wieść o akimś krwawym lub zPage 33 and 34: I krzątała się służba około Page 35 and 36: Jeszcze zbyt wcześnie, eszcze na pPage 37 and 38: I zboża mamy dosyć, psy nas nie oPage 39 and 40: Ani groził kłótnikom więce, aniPage 41 and 42: KSIĘGA TRZECIAUMIZGIyawa aieo na sPage 43 and 44: I zrywała się lecieć ak kraska¹Page 45 and 46: I owe odpowiedzi, tak wieskie, tak Page 47 and 48: Leji, ako szampańskie kieliszki wyPage 49 and 50: «Jak mamę kocham — rzekła — Page 51 and 52: Gdy aśćka rekuzue pana Tadeusza,OPage 53 and 54: Kaktusy, aloesy, mahonie, sandały,Page 55 and 56: Wszystko miesza się, zrywa, mąci Page 57 and 58: Dać znać — dodał pan Sędzia Page 59 and 60: Ostatni z Jagiellonów woownik szczPage 61 and 62: W owym sercu, błyszczało dwoe asnPage 63 and 64: Ciągnie się wielonożny stół wPage 65 and 66: Prawdziwa bernardynka, pewnie z KowPage 67 and 68: Odparł Wilbik. — To przecież zwPage 69 and 70: Za tymi eziorkami uż nie tylko kroPage 71 and 72: Nie mogą dłuże czekać! Już ze Page 73 and 74: Chwiał się. Woski z obliczem nabrPage 75 and 76: Wpadło w bestyi paszczę, nie byłPage 77 and 78: Prawda, że po ich strzale upadła Page 79 and 80: »Pukacie teraz — rzekłem — chPage 81 and 82: Młodego chłopca na świat wielki Page 83 and 84: Wtenczas każdy się do nie przez cPage 85 and 86: Wyleciawszy przez bramę, biegł prPage 87 and 88: Cóż o tym będą gadać w OszmianPage 89 and 90: Na polowaniach, zazdach, semikowychPage 91 and 92: Znowu w ostęp³⁴⁴. Asesor z RePage 93 and 94: Wtem Protazy zawołał trzykroć: Page 95 and 96: Dopiero, gdy się Hrabia z PodkomorPage 97: To my we dwóch, Sopliców tych porPage 101 and 102: Stał poważnie, a rad by z radoścPage 103 and 104: Wona o Polskę! bracie! Będziem PoPage 105 and 106: Hrabia pan, ma u szlachty wielkie zPage 107 and 108: Słynie szeroko w Litwie DobrzyńskPage 109 and 110: Pod dachem wiszą cztery ogromne szPage 111 and 112: Ale coraz spadała. Wiatr rozwinąPage 113 and 114: Pełne uciekaących. Niemczyska ak Page 115 and 116: Niemiecką: cóż my robim? wchodziPage 117 and 118: Kropiciel krzyczał: «Bez was obePage 119 and 120: Ilekroć z Prus powracam, chcąc zmPage 121 and 122: Bracia! chcecie bó z ruskim wieśPage 123 and 124: Reszta wsiadała na koń. —HrabiaPage 125 and 126: Jako zaklęte w górach kaukaskich Page 127 and 128: (Cała z szczerego złota, z brylanPage 129 and 130: W świcie księcia był książę nPage 131 and 132: Przepłynę, gdzie mnie bratnie czePage 133 and 134: Szukałeś wzroku mego, teraz go unPage 135 and 136: Odszedł; lecz wyraz «podłość»Page 137 and 138: Nim Tadeusz rozeznać mógł, co siPage 139 and 140: t uiusda aliis. Jak tam wiesz, tak Page 141 and 142: KSIĘGA DZIEWIĄTABITWA nieezieczesPage 143 and 144: Półokrągłe otwory, w te otwory Page 145 and 146: Wazd tłumny, dziwny. Przodem, nibyPage 147 and 148: Za domem zaczęła się w wosku pijPage 149 and 150: Wielki mistrz na bagnety. Zebrał sPage 151 and 152: Dosyć, że się tak stało, ak przPage 153 and 154: Sam na czele z żelazem nad głowęPage 155 and 156: Dodawszy wzaem serca biegną na MosPage 157 and 158: KSIĘGA DZIESIĄTAEMIGRACJA. 159 and 160: W takim dniu pożądany był czas nPage 161 and 162: «Wielki grzech bezbronnego zabić Page 163 and 164: Przecież powiem otwarcie: dziś, tPage 165 and 166: Daąc na skarb milijon, ak książPage 167 and 168: Klucznik, dziee Horeszków znaący Page 169 and 170: I pokaże mi przecież trochę ludzPage 171 and 172: Tak zrobiłem się nagle w oczach lPage 173 and 174: Jest w tym zasługa nie chcieć zosPage 175 and 176: I zalał się ostatnich łez rozkosPage 177 and 178: Z lasów czernią się czapki, rzęPage 179 and 180: Leą w kotły, skowrody, w rondle, Page 181 and 182: Przywraca; słyszeliście rządowe Page 183 and 184: Skąd est przysłowie: większy PanPage 185 and 186: Ale małżeństwo, Zosiu, est rzeczPage 187 and 188: Między kulami siedzisz wygodnie akPage 189 and 190: Bogate szli, mina prawdziwie ułańPage 191 and 192: Niewielkie z porcelany wydęte osobPage 193 and 194: Wrzucił kilka perełek i sztukę mPage 195 and 196: Ów Macie, zwany Rózga! znam ciebiPage 197 and 198: On był żoną i dzieckiem; z moegoPage 199 and 200: Lecz biada rywalowi, co mię tak znPage 201 and 202: A więc panuem ako starsi nad obiemPage 203 and 204: Było cymbalistów wielu,Ale żadenPage 205 and 206: Muzyk, akby sam swoe dziwił się pPage 207 and 208: Na zachód obłok na kształt rąbkPage 209 and 210: Te krae rad bym myślami powitał,G
Bronie dzielą się na kilka kategorii, jak: broń biała, broń obuchowa, broń strzelecka. Dodatkowo na końcu umieściłem spis legendarnych broni. Brązowy Sztylet Obrażenia: 2z1 Trafienie: +0z0 Opis: Sztylet z brązu. Najsłabsza broń biała w Mrocznym Świecie, jednak (co dziwne) najbardziej powszechna. Żelazny Sztylet Obrażenia: 2z2 Trafienie: +0z0 Opis: Sztylet z żelaza buława. 1. «krótka laska zakończona ozdobną gałką, będąca dawniej symbolem władzy hetmańskiej, obecnie oznaką władzy marszałkowskiej; też: urząd, godność, władza, których zewnętrzną oznaką jest taka laska». 2. «broń obuchowa składająca się z trzonu zakończonego ciężką gałką». zgłoś uwagę. Kastet lub szpadryna [1] – broń obuchowa miażdżąca, używana w walce wręcz. Kastet zazwyczaj jest odlewany z metalu (głównie ze stali i aluminium, chociaż istnieją także kastety wyrabiane z tworzyw sztucznych dla zmniejszenia wagi i niezauważenia przez wykrywacze metalu ). Ma on formę zespojonych ze sobą pierścieni zakładanych .
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/650
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/679
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/174
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/858
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/976
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/454
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/136
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/201
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/450
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/174
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/679
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/747
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/149
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/862
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/869

    • broń obuchowa podobna do buławy