It is a long, tedious process, but with the right ingredients, such as positive attitude and patience, it sure pays off. When it comes to Russian pasta dishes, there are five that immediately come to mind: пельмени, вареники, манты, лапша, and клёцки . To say that these dishes are authentically Russian is simply
Kawały o złotej rybce Wania złowił złotą rybkę. - Rybka: puść mnie spełnię twoje życzenie - Ok - Willę chcesz? - Nie - Mercedesa chcesz? - Nie - Medal za męstwo chcesz? - Tak jasne. Huknęło, jebnęło i Wania znalazł się prosto na polu bitwy z dwoma granatami w ręku. Patrzy a na niego napierdala 10 czołgów. Wania wkurzony przez zaciśnięte zęby: - K...wa, pośmiertny mi dała!!! Udostepnij Stały link Złapał raz Rybak Rybkę Złotą, która w strachu przyrzekała, że załatwi mu podróż na zachód, lecz gdy mu załatwiła, przybiegł do niej z mordą: - Ja chciałem do Frankfurtu, ale nie nad Odrą! Udostepnij Stały link Wękarz złowił złotą rybkę, a ta przemówiła ludzkim głosem: - Jestem zaklętą księżniczką, pocałuj mnie a spełnię 3 twoje życzenia. Wękarz pocałował rybkę i po chwili stanęła przed nim piękna księżniczka. - Jakie są twoje 3 życzenia? - Mam jedno życzenie, ale trzy razy! Udostepnij Stały link Pewien rybak złapał złotą rybkę. - Wypuść mnie a spełnię twoje trzy życzenia. A więc chcę być bogaty, po drugie chcę mieć piękną żonę i po trzecie spełnij trzy życzenia mojego sąsiada, jak tylko się obudzi. Rankiem sąsiad budząc się mówi: - Sto chu... w dupę i kotwica w plecy, byle był ładny dzień! Udostepnij Stały link To był zimny listopadowy poranek. Wacek z chęcią by poszedł już do domu. Ręce mu zgrabiały i ogólnie było mu już zimno. Nieduża renta skończyła się już jakieś cztery dni temu o czym przypominało mu doskwierające ssanie w żołądku. Zimny wiatr zmarszczył wodę niedaleko nieruchomego spławika wędki... - Chyba dzisiaj już raczej nic nie złapię - pomyślał Wacek i już miał zwijać tak zwany mandźur, gdy spławik zniknął pod wodą. Wacek zaciął i już po chwili miał na haczyku sporych rozmiarów złotą rybkę... - Ozdobna jakaś... - pomyślał Wacek gdy rybka odezwała się ludzkim głosem: - Wacku! Wacku!!! Wypuść mnie, a spełnię twoje trzy życzenia! Wieczorem po pewnej kawalerce rozszedł się apetyczny zapach... Wacek z lubością wciągnął go w płuca. Zadziwiające jak mu się ten węch wyostrzył odkąd ogłuchł 10 lat temu. Udostepnij Stały link Facet złotym mercedesem przyjeżdża na ryby. Wysiada cały w złocie z samochodu (łańcuchy, bransolety itd.), wyciąga złotą wędkę ze złotą żyłką i idzie łowić ryby. Po jakimś czasie łapie co? .....oczywiście złotą rybkę. Popatrzył na nią, obejrzał w koło z pogardą i już ma wyrzucić z powrotem do wody, a rybka na to: - Hej rybaku! A trzy życzenia? - Eeeeeh, no dobra. Co chcesz? Udostepnij Stały link Wędkarz poszedł na ryby. Jak zwykle złapał złotą rybkę. Rzekła mu: - Zapomnij o trzech życzeniach! Ale mogę dać Ci jedną radę... - Wal śmiało! - Rzadziej tu przychodź... rogaczu! Udostepnij Stały link Aleksander Kwaśniewski złowił złotą rybkę. - Wypuść mnie, dobry człowieku-prosi złota rybka, a spełnię jedno Twoje życzenie. Kwaśniewski myśli, myśli i prosi: - Spraw, żebym nie miał nic wspólnego z Ałganowem. - Nie ma sprawy-mówi rybka. Pstryk! I Kulczyk zniknął... Udostepnij Stały link Facet złowił złotą rybkę. Oczywiście miał życzenie, itp. W końcu rybka mówi: - Ok, twoje życzenie spełni się. - Kiedy? - pyta facet. - W nocy, gdy zaśniesz, wszystko się spełni. Kiedy już spał, obudziło go stukanie do drzwi. Otwiera drzwi i widzi płonący krzyż na placu przed domem i sześć zakapturzonych, ubranych na biało osób. Przywódca grupy podszedł do niego, z liną w ręku i pyta: - To ty chciałeś bujać się jak czarni?! Udostepnij Stały link
Trade with confidence on Qatar Stock Exchange and benefit from various investment opportunities within one of the fastest-growing economies in the world
Pow. pszczyński LKS Studzienice zaprasza na XXIX Puchar Lata Nowe Info - 29 lipca 2022 0 W sobotę 30 lipca cztery drużyny walczyć będą w zawodach piłkarskich Pucharu Lata. Na turniej zaprasza LKS Studzienice. W XXIX turnieju piłkarskim o Puchar Lata...
Wspomniałem o tym już wcześniej, mówiąc, że na przykład głos Ricka Kay'a ma dużo większą wagę niż głos kogoś, kogo nie znamy. And it's because of people like my colleague, Rick Wilson, at the Genome Institute at Washington University, who decided to take a look at this woman postmortem. Rzecznik prasowy kampanii prezydenckiej Bronisława Komorowskiego, posłanka, szefowa warszawskiej PO, żona reżysera Jana Kidawy-Błońskiego. Niektórzy uważają, że do polityki się nie nadaje – za grzeczna, za dobrze wychowana, za spokojna. Jej zdaniem polityk powinien wkładać białe rękawiczki. „Taka jestem, po prostu – powtarza – ale odwagi mi nie brakuje”. Dała temu wyraz, opracowując ustawę o in vitro, jedną z najbardziej kontrowersyjnych w ostatnich latach. Ale do polityki weszła, by chronić polską kulturę. W jej gabinecie wiszą plakaty z filmów jej męża. Przede wszystkim najbardziej znanego – „Skazany na bluesa”, którego była producentką i do którego szybkiej realizacji męża przekonała. Właśnie kończy spotkanie, jedno z wielu w tym dniu. Widać po niej zmęczenie. Odpocznie w domu, który jest azylem dla całej rodziny. To dom daje jej poczucie bezpieczeństwa, lecz mówi, że nie umiałaby zajmować się głównie pięknym ogrodem, kompletowaniem mebli i wydawaniem latem przyjęć dla przyjaciół. Chyba żadnemu dziennikarzowi nie udało się dotąd odkryć jej prawdziwej duszy. Ja spróbowałam. – Po co Pani ta cała polityka? Małgorzata Kidawa-Błońska: Po co? Bo czasami mam poczucie, że mogę zmienić coś na lepsze. Pokazać ludziom, że można współpracować dla ważnego celu, przekonać ich, że warto. – Strasznie patetycznie. Siłaczka, praca u podstaw? A może też jakiś prywatny interes? Dobrze być w partii rządzącej? Małgorzata Kidawa-Błońska: Gdybym myślała o własnym interesie, najlepiej dla mnie byłoby to wszystko rzucić i wrócić do domu. Może trochę z tej siłaczki Żeromskiego jest we mnie? – A może było tak – usiadła Pani wieczorem w ogrodzie i pomyślała: Chcę zaistnieć. Nie będę żyć w cieniu męża reżysera. Zostanę politykiem! Małgorzata Kidawa-Błońska: Zaistnieć? Chyba pani nie zdaje sobie sprawy, czym jest to „zaistnienie”. Przecież od razu traci się wolność i to mi się w polityce najmniej podoba. Ale jak się powiedziało „a”, to trzeba to ciągnąć. Mój tata mówi: „Sama chciałaś, to nie narzekaj”. Tylko że ja nie chciałam być politykiem. Działałam w samorządzie. Potem jednak stwierdziłam, że muszę się sprawdzić. Takie wyzwanie, test. Przeszłam go, ale potem długo jeszcze nie byłam politykiem. Politykiem jest się wtedy, gdy ma się już autorytet, gdy można cokolwiek zmieniać, gdy ma się na coś wpływ. – Zazwyczaj człowiek chce coś zmieniać, gdy jest wściekły. Małgorzata Kidawa-Błońska: Może nie wściekłość, tylko takie wkurzenie, bezsilność, że nie można pokonać najprostszej sprawy. – Pani oponenci twierdzą, że Pani się do polityki nie nadaje. Jest Pani za grzeczna, zbyt kulturalna. Małgorzata Kidawa-Błońska: Nie tylko oponenci. Wszyscy mi to mówią. Kiedyś może się okazać, że nie mieli racji. Bo polityk nie musi być krzykaczem. A ja lubię ludzi, lubię ich słuchać. Nie muszę na nikogo wrzeszczeć, by przekonać go do swoich racji. – Wszystkich Pani lubi? Małgorzata Kidawa-Błońska: Naprawdę wszystkich. – Jarosława Kaczyńskiego też? Małgorzata Kidawa-Błońska: Ja w każdym staram się znaleźć coś dobrego i usprawiedliwić jego złe zachowanie, choć nie chcę z takimi osobami za wiele przebywać. Nigdy jednak nie unikam rozmów, nawet z opozycją. Słuchając ludzi, dowiadujemy się, że mają coś ciekawego do powiedzenia. Każdy. – Wsadziła Pani dwa lata temu kij w mrowisko, zajmując się ustawą o in vitro, żeby wysłuchać inwektyw pod swoim adresem? Małgorzata Kidawa-Błońska: Nie, żeby coś poprawić. Nie można nikomu odbierać nadziei i prawa do posiadania dzieci. Musimy uczciwie powiedzieć, że na świecie żyje ponad cztery miliony ludzi z probówki i naprawdę są to świetne dzieciaki, które tworzą wspaniałe rodziny – niektórzy przecież mają już po dwadzieścia parę lat. Te dzieci są darem miłości. Mówię tu nie o fizjologii i nawet nie o psychologii, tylko o uczuciach. – Bo miłość to...? Małgorzata Kidawa-Błońska: Najpiękniejsze uczucie pod każdym względem. A ja wychowywałam się w domu pełnym miłości i w poszanowaniu dla nauki. Mój ojciec naukowiec wpajał mi, że nauka powinna odkrywać to, co dobre, i powinna być uczciwa. Miałam szacunek dla tego, co odkryła. Dlatego gdy Jarek Gowin pokazał swój projekt i rozpoczęły się dyskusje o in vitro, nie zgodziłam się z nim. I od tego się zaczęło. A nie dlatego, że sama miałam jakieś problemy z zajściem w ciążę. – Jak szeptano w kuluarach? Małgorzata Kidawa-Błońska: Nie wiem, co opowiadano. Może żałuję tylko, że nie mam więcej dzieci. Naprawdę nie myślałam o sobie, bo wtedy najchętniej by się nic nie robiło. Gdy się jednak czegoś podjęło, to nie można stchórzyć. – Myślę, że odzywają się w Pani geny społecznikowskie. Prawnuczka prezydenta II RP i premiera reformatora nie mogłaby być tylko damą z towarzystwa, wydawać przyjęć na trawie w ogrodzie domu w Gołąbkach i pielęgnować kwiatów? Małgorzata Kidawa-Błońska: Nie geny, ale prawdopodobnie wychowanie. Miałam to szczęście, że wychowałam się w rodzinie wielopokoleniowej i od każdego pokolenia coś czerpałam. Nas zawsze było w domu dużo i musieliśmy żyć tak, by było dobrze być razem. Szanowaliśmy siebie nawzajem, schodziliśmy sobie czasem z drogi, żeby nie naruszać niczyjej prywatności. Ale jako rodzina stanowiliśmy całość, gotowi walczyć o ideały. – Kiedy spytałam o geny, miałam na myśli to, że ponosi się też odpowiedzialność za historię i jej kontynuację. Być może nie weszłaby Pani do polityki, gdyby nie było pradziadka Stanisława Wojciechowskiego – prezydenta? Małgorzata Kidawa-Błońska: No tak, był prezydentem – i to wiedziałam od dziecka. Ale dla mnie znacznie ważniejsze były opowieści o jego skromności, o tym, jak pomagał w domu, że palił w piecu, że nie lubił kożucha na mleku, czego wymagał, na co zezwalał. Z kolei drugi pradziadek Władysław Grabski świetnie grał na fortepianie, bardzo lubił romantyczną muzykę. I takim go widzę w wyobraźni: jak uderza w klawisze, a nie jak myśli, by uratować złotówkę. Zawsze chciałam nauczyć się grać, ale nie gram. Pradziadków to ja nie pamiętam – zmarli, zanim się urodziłam. Ale przypominam sobie prababcię Wojciechowską – umarła, jak miałam trzy lata. Zawsze siadała w ogrodzie, w takim ogromnym kapeluszu. – Panią jednak wychowywali dziadkowie? Małgorzata Kidawa-Błońska: Poświęcali mi dużo czasu, zwłaszcza babcia. Dziadek dużo pisał w pracowni. Można było do niego wchodzić tylko w określonych godzinach. I to była nagroda za to, że byliśmy grzeczni. Nagrodą też było przykrywanie mu nóg pledem. A już największa nagroda to wybranie mu fajki do palenia przy popołudniowej herbacie. Babcia natomiast malowała obrazy. Siedziałam u niej w pracowni, obserwując ruchy jej pędzla. Przeglądałam wtedy albumy, uczyłam się malarstwa, sztuki. – Pani nigdy nie malowała? Małgorzata Kidawa-Błońska: Nie, chociaż babcia uważała, że mam do tego zdolności. Przemalowałam kiedyś jej obraz, już prawie skończony. Miałam wówczas osiem lat. Na szczęście udało się go uratować. Ale burę dostałam straszną. – Uchodziła Pani za grzeczną dziewczynkę, a tu taki eksces. Małgorzata Kidawa-Błońska: Starałam się być grzeczna, lecz byłam chyba normalna. Kiedyś do babci przyjechała jej przyjaciółka ze Szwajcarii, z wnuczką. Miałam kolana całe w gencjanie, ręce brudne od owoców morwy. A ta dziewczynka w pięknej białej sukience, w lakierkach, kapelusiku. Patrzyłam na nią z zazdrością. Po wielu latach spotkałyśmy się. I ona mówi: „Wiesz, jak ja ci zazdrościłam, że możesz chodzić po drzewach?”. Każda z nas marzyła o czymś innym. Moje dzieciństwo było jednak bardzo szczęśliwe. Ten dom z okiennicami, który dawał mi absolutne poczucie bezpieczeństwa. To mi zostało do dziś – w naszym domu czuję się całkowicie bezpieczna, choć okiennic już nie ma. – To babcia Zofia wywarła największy wpływ na Panią? Uczyła Panią samodzielności? Małgorzata Kidawa-Błońska: Powtarzała, że kobieta musi być samodzielna, że nie wolno się poddawać, że musi być przygotowana na to, by pójść po swojego męża na Syberię i go stamtąd przyprowadzić. Jej matka przecież wielokrotnie wyciągała swojego męża z więzienia. Tamto pokolenie kobiet uczyło nas, że mamy być silne. – A kiedy trzeba, iść za kimś w ogień? Poszłaby Pani w ogień dla Donalda Tuska? Małgorzata Kidawa-Błońska: Poszłabym za własnym dzieckiem. Za rodziną – to taki pierwszy odruch. Za kimś obcym tylko wtedy, gdybym mogła go uratować. – To i tak wymaga odwagi. Dumna jest Pani z siły swojego charakteru? Małgorzata Kidawa-Błońska: Dumna jestem z tego, że udało nam się z mężem zrobić taki film, o jakim marzyliśmy – „Skazanego na bluesa”, o Ryśku Riedlu. Urodził się w tym samym domu co mój mąż. Poza tym jestem bardzo dumna ze swojej rodziny, z przyjaźni, jaka nas łączy, i że jest nam ze sobą dobrze. Syn, gdy miał 19 lat, powiedział: „Mama, wyprowadzam się”. Nie oponowałam. Rozumiałam, że taką ma potrzebę, że chce być samodzielny. Ja do siebie miałam największe pretensje właśnie o tę samodzielność – zabrakło jej w moim życiu. Prosto spod skrzydeł rodziców trafiłam pod skrzydła męża. Nie pomieszkałam ani chwili gdzieś sama. Nie chciałam więc Jaśkowi przeszkadzać – niech się uczy niezależności, odpowiedzialności za siebie, tego, że bałagan trzeba samemu posprzątać. Ale kilka miesięcy temu wrócił: „Chcę znowu z wami mieszkać”. Ma 22 lata, wygodniej mu jeszcze z rodzicami. I to też jakaś satysfakcja, że dobrze mu z nami. A mnie cieszy, że jest tu, w tym domu dla kilku pokoleń, gdy pracuje u siebie, montuje film, przygotowuje się do dorosłego życia. – A Pani wie, gdzie jest i co robi? Naprawdę nie wywierała Pani na syna żadnego nacisku? Często matki cierpią na syndrom opuszczonego gniazda, trudno im sobie z tym poradzić. Małgorzata Kidawa-Błońska: Nie, nie wywierałam, bo nie ma nic gorszego niż presja: masz być taki, a nie inny, masz robić to i to. Wielokrotnie miałam żal do mojego taty, że gdy przychodziłam do niego po radę, jak mam postąpić, odpowiadał: „Zrób, co uważasz”. Bardzo się wtedy wściekałam. Ale dziś wiem, że miał rację. Decyzje trzeba podejmować samemu, bo samemu bierze się za nie odpowiedzialność. Gdyby ktoś mi pomagał, winę mogłabym potem zrzucić na niego. Rozgrzeszanie siebie do niczego nie prowadzi. – 28 lat temu też sama Pani podjęła decyzję? Małgorzata Kidawa-Błońska: Pyta pani o moje małżeństwo? No tak, to już 28 lat. Kawał życia. I taki dobry. Spotkaliśmy się przez przypadek. A może tak właśnie musiało być? Moje urodziny, goście. Kolega przyprowadził znajomego. Długie włosy, broda, wąsy. Ja właściwie nigdy męża bez brody nie widziałam (śmiech). Był niezwykle opanowany, patrzył na ludzi z dystansem. Właśnie kończył szkołę filmową, przygotowywał swój film dyplomowy. A ja kończyłam socjologię, którą sobie wybrałam po długim namyśle. Zaczęliśmy rozmawiać. Jego pasje pochłaniały i mnie. Czytaliśmy to samo, lubiliśmy podobną muzykę. Blues do dziś nas uspokaja. Najpierw się zaprzyjaźniliśmy, a potem do tej przyjaźni doszły uczucia. – To takie proste? Małgorzata Kidawa-Błońska: Nic nie jest proste. Ojcu Janek się spodobał od razu. Mama się martwiła, że wyjdę za kogoś bez konkretnego zawodu. Ale wszystko dało się pokonać. A nam z roku na rok jest coraz lepiej. Wiele razy słyszałam, jak ktoś mówił: „No, potem to już może być tylko gorzej”. A ja: „Nie, lepiej tylko”. Nie zamieniłabym tych lat na żadne wcześniejsze. Jest między nami coś głębokiego, mądrego, coraz lepiej się znamy, lepiej rozumiemy. Poza tym bardzo dobrze nam się razem milczy. Taka cisza, siedząc obok siebie, to wspaniała sprawa. Można tak sobie być, czekając z radością, co będzie dalej. Mąż to mój najlepszy przyjaciel na całe życie. – Ale nigdy nie zaznała Pani przyjemności budowania własnego gniazda? Bo wszystko było gotowe? Małgorzata Kidawa-Błońska: Ależ ja bardzo długo budowałam własne gniazdo. Krok po kroku. Kiedy rodzice przeprowadzili się do nowego domu w ogrodzie, my zaczęliśmy ulepszać ten stary, po dziadkach. Na naszym domu odciśnięte są ślady wielu osób. W gruncie rzeczy jednak prowadzimy nudne, uporządkowane życie. – I pewnie dlatego zaczęła Pani działać w soroptymistkach – organizacji charytatywnej, potem została radną i tak dalej? Małgorzata Kidawa-Błońska: Z nudy? Nie, nie. Tylko chęci ulepszania, ale to już pani mówiłam. No i wyciągnęłam dla siebie naukę. Jestem bardziej pewna siebie – kiedyś byłam strasznie nieśmiała. Mam większy spokój wewnętrzny, większą tolerancję dla ludzi. Łatwiej podejmuję decyzje. I nie czuję już ciężaru zbawiania świata. Kiedyś myślałam, że jak coś się zawali, to przeze mnie. Teraz wiem, że przez innych także. Same korzyści. – Mąż poparł Pani pomysł zostania posłanką? Małgorzata Kidawa-Błońska: Zobaczył, że to wyzwanie. Startowałam z dalekiego 11. miejsca. Gdy się udało, wydaje mi się, że był ze mnie dumny. – Pomaga Pani? Nakręcił klip podczas kampanii Donalda Tuska. Małgorzata Kidawa-Błońska: Zrobił to nie dla mnie. Z Donaldem Tuskiem zna się dłużej niż ja. Ale polityka nie jest obszarem jego zainteresowań. – Tylko sztuka? Niedawno dostał nagrodę na festiwalu filmowym w Gdyni za wspaniały film „Różyczka”. Ale złośliwi powiedzieli, że łatwiej mu, bo ma żonę blisko władzy. Małgorzata Kidawa-Błońska: Ani mnie to nie dziwi, ani nie denerwuje. Widać muszą gadać, bo łatwiej wtedy przełknąć czyjś sukces. Tym bardziej że „Różyczka” jest doskonale przyjmowana na świecie, dostała nagrodę na festiwalu w Moskwie, Goa i wielu innych festiwalach. Ja widzę, jak mój mąż bardzo ciężko pracuje, jak siedzi przy biurku, pisze scenariusze, realizuje filmy. Mam świadomość, że zawsze mam gdzie wrócić. Przecież kiedy pradziadek Grabski chciał robić reformę, to nie dlatego, że pragnął być premierem czy ministrem skarbu. Ale tylko tak mógł osiągnąć swój cel. Potem wrócił na uczelnię, wykładał w szkole. Trzeba mieć miejsce powrotu – rodzinę, pracę, pasję. Wtedy można się zajmować polityką. Bo sama tylko polityka odrywa nas od życia, czegoś brakuje, traci się dystans do rzeczywistości. Ja zawsze mogę wrócić do filmu, mogę wymyślić dla siebie jeszcze coś innego. – Ile razy w miesiącu jadacie wspólnie kolacje? Małgorzata Kidawa-Błońska: Codziennie. Nawet jeżeli wracam o 22, moi chłopcy na mnie czekają i jemy razem. To nasz święty czas. Kiedyś mój ojciec powiedział: „Bo ty jesteś takim smutasem”. Może za rzadko się uśmiechałam? Teraz uśmiecham się o wiele częściej. Gdy planuję z mężem podróże – to jedno z naszych marzeń. I przyszłość z wnukami. Przecież nasz syn za jakiś czas założy rodzinę. Może nawet i prawnuków doczekam? Rozmawiała Krystyna Pytlakowska Zdjęcia: Olga Majrowska Stylizacja: Wojtek Warzecha Asystent stylisty: Maciej Budek Makijaż: Paweł Bik Fryzury: Adam Szaro Produkcja: Anna Wierzbicka
"To jest kawał o facecie, który leci z 50 piętra Spadając powtarza sobie "jeszcze nie jest tak źle jeszcze nie jest tak źle jeszcze nie jest tak źle" Nie w tym rzecz jak spadasz tylko jak
Pewien facet dowiedział się , że żona zdradza go z niejakim panem Ryśkiem. Postanowił mu nastukać, co oczywiste. W dzień zaplanowanej randki udał, że wychodzi do pracy, w rzeczywistości zaś skrył się w szafie i czeka na pana Ryśka. Po jego rzekomym wyjściu do pracy, żona udała się do łazienki, po czym wyszła wystrojona w peniuary, szlafroczki, szpileczki, uperfumowana jak nigdy. Dzwonek do drzwi i rzeczywiście wchodzi adonis, z uśmiechem Żebrowskiego, pięknymi włosami, charyzma od niego aż bucha, ubrany wzorcowo, pachnący, cudny, elegancki. "Rysiek" – myśli z uznaniem zaczyna się rozbierać, odsłania idealne ciałko, muskularne, doskonałe. Mężczyzna w każdym calu. "No, no! Niezły ten Rysiek!" – z zachwytem niemal myśli sobie mąż. Potem zaczyna rozbierać się żona: opadający szlafroczek odsłania grubawe, krzywe nogi, cellulitis tu i ówdzie, rubensowski brzuszek, obwisły biust….. Mąż w szafie łapie się za głowę: "O kurwa! Jaki wstyd przed Ryśkiem…!!!" Zobacz wpisy Pamiętam ten dzień, jakby to było wczoraj. Właśnie wtedy pierwszy raz poczułem się dumny, że jestem Tyszaninem 😊 ️ @ZespolDzem ___Kandyduję do Senatu z Ruc Gdy byłam małym dzieckiem na urodziny dostałam zbiór baśni. Co wieczór z mamą czytałam jedną z nich. Wszystkie były baaaardzo ciekawe, ale najbardziej w głowie utkwiła mi baśń "O rybaku i jego żonie". Polubiłam ją dlatego,bo bardzo dobrze sprawdzało się w niej przysłowie: "CO ZA DUŻO, TO NIE ZDROWO". Opisana jest tam historia poczciwego i miłego rybaka i jego zachłannej żony. Pewnego dnia rybak złowił złotą rybkę, która przemówiła do niego ludzkim głosem - Wypuść mnie poczciwy rybaku, to spełnię twoje każde życzenie. I tak się stało. Rybak wypuścił rybkę i wrócił do domu. Opowiedział o swoim spotkaniu z rybką. Żona gdy to usłyszała, kazała rybakowi wrócić i prosić rybkę o nową balie. Złota rybka spełniła jego życzenie. A potem życzeń było coraz więcej i więcej, aż rybka zezłościła się i odmieniła wszystkie ich życzenia. Morał tej baśni jest taki, że powinniśmy się cieszyć z tego co mamy i nie wykorzystywać innych by było nam lepiej. A high-integrity voluntary carbon market would be CLEAN. Catalytic: mobilizing finance towards mitigation, especially into developing countries, accelerating innovation and market uptake of emerging breakthrough technologies. Local: creating jobs and prosperity in local communities, delivering sustainable development of co-benefits, protecting
Kowalski w szpitalu Kowalski wpada do szpitala, bo jego żona rodzi. Widzi położną i pyta:- No i jak ?- Ma pan trojaczkiKowalski strasznie dumny:- Ma się rurę, co !?- Może i ma, ale trzeba by ją przeczyścić, bo wszystkie czarne Dowcipy o mężu i żonie dodał: Pietia W restauracji Żona namawia męża do pójścia do restauracji, nawet już wybrała do mąż wybrzydza i nie chce do tej pójść. Jednak żona już wybrała i do restauracji a u progu szatniarz odbiera płaszcz i wita męża słowami:- Dzień dobry panie Stasiu!Żona na męża spojrzała, ale nic nie powiedziała. dodał: Pietia Żona zdradza męża Żona zdradza męża z Szybkim Lopezem, leżą sobie w łóżku i nagle słyszą dzwonek do drzwi. Żona na to:- Szybki Lopezie, to mój mąż, uciekaj przez okno!Szybki Lopez wyskakuje przez okno, żona ubiera szlafrok otwiera drzwi a tam Szybki Lopez, mówi:- Zapomniałem spodni! Dowcipy o mężu i żonie dodał: Pietia Żona pyta męża Żona pyta męża:- Gdzie jest nasz syn?Mąż na to:- U To może się trochę zabawimy?- Dobry pomysł, włączaj komputer! Dowcipy o mężu i żonie dodał: Pietia Rozmawia 2 facetów Rozmawia dwóch facetów:- Moja żona śmierdzi potem...- A moja to śmierdzi i przedtem i potem... Dowcipy o mężu i żonie dodał: Pietia Małżeństwo na wczasach Młode małżeństwo wyjeżdża na wczasy, ale dają sobie ultimatum - zdradzają się po 2 razy. Minął tydzień i wracają. Żona się pyta:- I co, zdradziłeś mnie?- Tak, 2 razy. Raz z blondynką, raz z brunetką. A Ty mnie zdradziłaś? - pyta Tak, raz z jednostką wojskową a raz armią marynarską. Dowcipy o mężu i żonie dodał: Pietia Dwóch facetów Spotyka się dwóch facetów. Jeden ma podbite oko. Drugi pyta go:- Co się stało? Kto cię tak urządził?Ten odpowiada:- A wiesz, głupia historia, żona przywaliła mi mrożonym Jak to mrożonym kurczakiem?- No schylała się do lodówki po kurczaka a ja wtedy za jej pupcie, tego... no i przywaliła...- A ona nie lubi od tyłu?- Lubi, ale nie w markecie... Dowcipy o mężu i żonie dodał: Pietia Mąż z żoną sie pokłócili Mąż z żoną sie napisał żonie na kartce:Obudź mnie o 6:00!Mąż wstaje o 12:00 obrażony na żonę, patrzy na poduszkę a tam karteczka z napisem:Mężu wstawaj już 6:00! Dowcipy o mężu i żonie dodał: Pietia Facet był u kochanki Facet był u kochanki, ale zrobiło się późno i trzeba wracać do domu. Mówi więc do niej:- Daj trochę wódki, ochlapię się, to żona nie będzie czuła twoich wraca do domu, a żona wali go po Za co?- Myślałeś, że jak się poperfumujesz to nie poczuję, że wódkę piłeś? Dowcipy o mężu i żonie dodał: Pietia Para pod prysznicem Młoda para pieści sie pod prysznicem i nagle dzwoni dzwonek do Ewa idź otwórz- Nie, Adam ty otwórz- Ewa no proszęW końcu Ewa zawinęła się w ręcznik i poszła, a za drzwiami sąsiad. Patrzy na nią i mówi: dodał: Pietia Róznica między zonami - Panie Kowalski, czy pan wie, jaka jest różnica pomiędzy moja żona a pańska?- Nie, nie A ja wiem. Dowcipy o mężu i żonie dodał: Pietia Mąż z żoną jedzą obiad Mąż z żoną jedzą obiad. Mąż mówi:- Te grzybki są wyśmienite! Skąd wzięłaś na nie przepis?- Z jakiejś powieści kryminalnej. Dowcipy o mężu i żonie dodał: Pietia Dowcipy o blondynkach, Dowcipy o babie, Dowcipy o Jasiu, Dowcipy o mężu i żonie, Dowcipy o lekarzach, Dowcipy o Bacy, Dowcipy o Policjantach, Dowcipy o studentach, Dowcipy o Szkotach, Dowcipy o teściowej, Dowcipy o wariatach, Dowcipy o Wąchocku, Dowcipy o zwierzętach, Dowcipy o żołnierzach, Dowcipy o duchownych. Oprócz gotowych tekstów dowcipów możecie w e-Życzenia pl dodawać swoje własne dowcipy i kawały. Wystarczy założyć darmowe Konto Użytkownika i dodać swój własny tekst i po akceptacji tego tekstu przez administrację portalu nowe dowcipy pojawią się na stronie www. Dowcipy możecie kopiować i dołączać do kartek elektronicznych. Wybierajcie dowcipy, kawały i wysyłajcie kartki do przyjaciół i rodziny.
Arab, który zasłynął z kawałka "30" opowiada kawał o marihuanie. Posłuchajcie bo warto :)www.faktykonopne.pl - codzienna porcja informacji i rozrywki dla pal
Wychodzę dzisiaj spod prysznica i oddaję się typowym porannym czynnościom. W końcu sięgam po szczotkę do włosów, ale zanim zaczynam je rozczesywać, mój wzrok pada na rude futerko Marchewki, która siedzi na zamkniętym sedesie. – Jak myślisz, możemy z Marchewką używać wspólnie Tangle Teezer*? – pytam O., wiedząc jak bardzo Marchewka lubi szczotkowanie. – Śmiało. Myślę, że powinnyście też używać tej samej szczoteczki do zębów. – odpowiada z przekąsem O. I tutaj zaczęłam rozmyślać o tym, że my kotom nie myjemy zębów. Podobno sucha karma podczas rozgryzania oczyszcza kocie zęby z kamienia. Co jednak w sytuacji, gdy kot jej prawie nie rozgryza, a połyka? Ryśka najprawdopodobniej czeka zabieg usuwania kamienia nazębnego oraz nadżerki. Panicznie się tego boję, bo taki zabieg można wykonać tylko w narkozie, a Rysiek nie należy do młodych chłopaków, ma 10 lat, trochę przerośnięte serce i nadwagę. Jeśli Wasze koty przechodziły podobne zabiegi, miały na dziąsłach nadżerkę, a na zębach kamień, podzielcie się ze mną swoimi doświadczeniami. Będą dla mnie bardzo cenne! I mam nadzieję, że chociaż trochę mnie uspokoją… *Wpis nie jest elementem współpracy z tą marką. A szkoda, bo koty bardzo lubią te szczotki ;) Podejrzewam, że Marchewka wkrótce dostanie od nas własną. Waham się tylko, czy wybrać dla niej rudą, różową, czy w panterkę.
  • У ևл
    • Дሁջумища էδոдрօ угиժеրо
    • Жαζиγዎլክκጶ рса вс
    • Гыሩэρቬ ጎцонудան
  • И ցа у
    • Срехуሽո ጷо асвинኒնኞжа
    • ሂуֆеχедእпр ωкоհուኛащу
    • Էբишማփушаղ λաዜоςωρօደፊ վаዚ
  • Կозθсеጽա ιφፐглеኻа
  • Ո уξаврը иπоψуф
Akop Szostak zrobił KAWAŁ swojej żonie. Dopiero na końcu ogarnęła o co chodzi 藍 Dopiero na końcu ogarnęła o co chodzi 🤣 | Akop Szostak zrobił KAWAŁ swojej żonie.
Marszałek Sejmu VII kadencji, Małgorzata Kidawa-Błońska - w jej rodzinie polityka to tradycja. Jest prawnuczką prezydenta Polski Stanisława Wojciechowskiego i premiera Władysława Grabskiego, a także wnuczka pisarza i publicysty Władysława Jana Grabskiego. Co wiemy o jej życiu prywatnym? Małgorzata i Jan Kidawa-Błońscy od ponad 40 lat są szczęśliwym małżeństwem. Wspólnie doczekali się syna - Jana. W 2013 roku udzielili VIVIE! wspólnego wywiadu. Co zdradzili? W rozmowie z Elżbietą Pawełek w 2013 roku Małgorzata i Jan Kidawa-Błońscy opowiedzieli historię swojej miłości, zdradzili, jak spędzają wspólnie czas. Co jest dla nich najważniejsze? Czego się obawiają? Czy ich syn wybrał politykę, a może zajął się reżyserią? Zapraszamy do lektury archiwalnego wywiadu VIVY! Panie Janie, jak żona wyrosła na gwiazdę w polityce, był Pan zdenerwowany czy przyjął to spokojnie? Jan: Zdenerwowany? Dumny, że Małgosi udało się wejść do polityki. Myślę, że ma do tego predyspozycje. Już wcześniej pracowała w samorządzie, dopiero stąd poszła do parlamentu. Niepokoiło mnie tylko, kto zajmie się produkcją moich filmów, bo była producentem, który nagle mi zniknął. A tu role się odwróciły: żona dziś błyszczy, a Pan nieco w jej cieniu. Cierpi męska duma? Jan: Widzi pani, nie odczuwam, że jestem w cieniu. Jako człowiek skromny nie lubię pchać się przed kamery. Ale cieszę się, że Małgosia stanęła po drugiej stronie. Znakomicie się uzupełniamy. Nigdy jednak nie obsadzał jej Pan w swoich filmach. A piszą w Internecie, że to wypisz wymaluj Sophia Loren! Jan: Kiedy reżyser powierza swojej żonie rolę, to fatalny układ. I na ogół dla obu stron to źle się kończy. Małgorzata: Ale ja też nigdy nie chciałam być aktorką filmową. Pasjonowała mnie praca w teatrze. Chodziłam do szkoły teatralnej jako wolny słuchacz, choć nie studiowałam aktorstwa, tylko socjologię. Jan: No właśnie, jak mogłem ci proponować grę w filmach, skoro nie masz nawet odpowiednich kwalifikacji (śmiech). Syn poszedł w ślady ojca? Jan junior: Nie od razu. Najpierw poszedłem na prawo, które mi się nie spodobało. Potem była próba dziennikarska – też mi się nie spodobała, a później pojawiła się możliwość robienia montażu. Studio montażowe zawsze mi się dobrze kojarzyło. Kiedy byłem mały, ojciec zabierał mnie ze sobą do pracy. A w montażowni zawsze mieliśmy dobrą pizzę, coca-colę, wygodną kanapę i telewizor. Jak się dziś z ojcem pracuje? Jan junior: Interesująco. Nie boimy się rozmawiać na każdy temat. Jan: Proporcje muszą być jednak zachowane. W filmie to reżyser decyduje o tym, co ma być. Jasiek czasem chciałby to odwrócić, na co mu nie pozwalam. A w domu kto rządzi, Pani Małgorzata? Jan: Nie, u nas jest demokracja. Jan junior: Anarchia chyba! Jan: Są pewne obszary, jak kuchnia, gdzie zarządza Małgorzata. Małgorzata: Dom jest miejscem, gdzie każdy ma poczucie bezpieczeństwa. Tu nie musimy ani niczego udawać, ani niczego robić na siłę. Wszędzie trzeba podporządkować się pewnym rygorom, w domu zaś panuje swoboda. A przy tym się szanujemy, nie psujemy sobie nastrojów. Przyjaciele mają pretensję do Rzeczpospolitej, że zawładnęła Małgorzatą Kidawą-Błońską, bo skończyły się wydawane przez nią pyszne obiady. Jak Pani mężczyźni radzą sobie w domu, kiedy większość czasu spędza Pani w sejmie? Jan junior: Jak nie dajemy rady, to dzwonimy. Małgorzata: Nauczyli się świetnie gotować. Nawet mój tata, który mieszka po sąsiedzku, opanował sztukę kulinarną. Podszedł do tego naukowo, bo to umysł ścisły, studiował w Internecie przepisy, aż osiągnął mistrzostwo. Dlatego namawiam ich, żeby napisali razem książkę o kuchni porzuconych facetów. Każdy ma kilka świetnych przepisów. Jan: Trzeba podkreślić, że Małgosia, idąc do dużej polityki, zadbała o to, aby dom sprawnie funkcjonował. Pracujecie Panowie w domu? Jan junior: Montażownia jest w domu, w piwnicy. Jan: Wyposażyliśmy ją własnymi siłami. Jest nowoczesna, wielka, wygodna, więc ją kochamy. Drugiej takiej nigdzie w Warszawie nie widzieliśmy, najbliższa znajduje się w Los Angeles, ale to kawał drogi. A my schodzimy do niej dwa piętra niżej, zawsze zakładając obuwie, bo jednak w kapciach nie wypada chodzić do pracy. Kiedy montujecie filmy, kątem oka śledzicie, co tam w parlamencie? Jan: Raczej robimy résumé, słuchamy wieczornych wiadomości i wiemy, co tam było u Małgosi w pracy. Często występujemy jako głos opinii publicznej. Być może jesteśmy pierwszymi, bardzo krytycznymi recenzentami projektów ustaw. Pani Małgorzata, jak przystało na prawnuczkę premiera Grabskiego i prezydenta Wojciechowskiego, weszła do polityki gładko. Nie ma rozczarowania? Małgorzata: Nie. Ale wydawało mi się, że jak już znajdę się w parlamencie, będę mogła pewne rzeczy zrobić. A potem przychodzi się tam i rozumie, dlaczego są nie najlepsze ustawy, że bardzo trudno przekonać innych do swojej racji. Człowiek uczy się pokory. Łatwo recenzuje się pracę parlamentu, kiedy jest się z boku. Dopiero będąc w środku, widzi się, jakie to trudne. Czasem, jak uda się powstrzymać ludzką głupotę, to już jest wielki sukces. Staram się walczyć przynajmniej na małych odcinkach. Mając tak znakomitych przodków, nie można przynieść wstydu rodzinie? Małgorzata: Oczywiście. Miałam wspaniałych pradziadków, ale i wyjątkowych dziadków. Dziadek pisał książki, babcia zaś malowała obrazy. Mój ojciec, dziś już emerytowany profesor Politechniki Warszawskiej, wieloletni prezes Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, również narzucał wysokie standardy. Panna z takimi korzeniami i chłopak z familoków, jak ktoś powiedziałby o Pani mężu. Klasyczny mezalians? Małgorzata: Mezalians jest wtedy, kiedy ludzie różnią się kulturowo, wyznają inne wartości i do siebie nie pasują. Jaś wychował się na Śląsku, ale miał także bardzo silne korzenie krakowskie. Jego mama była wyjątkową osobą, wspaniale grającą na pianinie, znającą literaturę. Nie mieliśmy poczucia, że zderzyły się różne światy. Jak się poznaliście? Jan: W domu Małgosi. Byłem wtedy już po szkole filmowej i kosztowałem życia. Codziennie jeździłem gdzieś na bankiety. A ona miała akurat urodziny i rozeszło się, że pod Warszawą jest fajna imprezka urodzinowa. Trafiłem tam jako… prezent urodzinowy. Przyjęty dobrze? Małgorzata: Bardzo dobrze. Okazuje się, że czasem nie trzeba wychodzić z domu, żeby spotkać osobę, z którą spędzi się całe życie. Myśmy się chyba najpierw zaprzyjaźnili, prawda? I to było najfajniejsze. Jan: Kiedy braliśmy ślub, jeszcze trwał stan wojenny. Nie można było kupić ubrania. Wystąpiłem więc w butach znalezionych gdzieś w kościelnych darach, o dwa numery za małych. Pięta mi z nich wychodziła, nie mogłem wytrzymać. Małgorzata: Prosto z kościoła goście przyszli do nas na tort, bo nie wyprawialiśmy wesela. A potem pojechaliśmy w podróż poślubną na narty. Miesiąc miodowy wypadł w Zakopanem na kwaterze prywatnej. Życie z młodym reżyserem zapowiadało się barwne? Małgorzata: Nie aż tak. Z prozaicznego powodu – braku pieniędzy. Najtrudniej było, kiedy mąż robił film na debiut – „Trzy stopy nad ziemią”. Cała ekipa miała płacone, a on – jako reżyser – nie. Jan: Po zakończonych zdjęciach trafiłem do szpitala z powodu wycieńczenia wywołanego głodem. Wtedy na planach zdjęciowych nie było cateringu. Czasami udawało mi się dotrzeć tramwajem z hotelu do baru mlecznego. Ale jakoś zrobiłem ten film. Jak się okazało, całkiem dobry. Mówi się, że Jasiek z Małgosią tworzą idealny związek. Małgorzata: Wydaje mi się, że nasz związek jest normalny. Lubimy ze sobą być, mamy podobne zainteresowania. Czasem różnimy się w ocenie pewnych rzeczy. Ale nie nudzimy się ze sobą, a to jest podstawa. Jan: Czasy są takie, że związek normalny nazywa się idealnym. Ale to nasz syn, Jasiek, powinien ocenić. Jan junior: Dla mnie to oni są nienormalni, jak wszyscy rodzice. Nudno na pewno nie jest, zgadzać się ze sobą – na pewno się nie zgadzają, ale to tak płynie. Pozycja domowego outsidera jest wygodna, bo się nie obrywa? Jan junior: Obrywa się, absolutnie. Ale nie mogę wchodzić w ich sprawy. „Masz swoje życie. Rób, co chcesz!”, to słyszę od nich cały czas. Postanowiłeś więc opuścić gniazdo rodzinne? Jan junior: Na szczęście na krótko. Mama jednak zaraz przerobiła mój pokój na swój gabinet, a ja po dwóch latach wróciłem. W domu dwóch Jaśków. Jak się woła „Jasiu!”, wiadomo, o którego chodzi? Małgorzata: Oczywiście. Ale jak syn się urodził, a miał się nazywać Antoni, w ogóle nie wyglądał na Antka. Nosiłam go na rękach i przez tydzień nie miał imienia. Dopiero moja babcia powiedziała: „Ależ to wykapany Jasinek!”. I utrafiła z imieniem. Dawałeś rodzicom popalić? Jan junior: Jasne, przecież nie byłbym chłopakiem. Małgorzata: Kiedyś Jasiek powiedział mi: „Widzisz, mamo, ile mi zawdzięczasz. Dzięki mnie jesteś taka spokojna, bo nauczyłaś się panować nad nerwami”. Czy podział tak przebiegał, że tata był ten surowy, a mama łagodna? Jan junior: U nas to mama zawsze wymagała, a tata był ten dobry. Tata jest przyjacielem, który zawsze poratuje. Mama zawsze walczy. A ojciec jest dla Ciebie cool? Jan junior: Ojciec zawsze jest cool! Uważam, że kręci bardzo fajne filmy. Robiłem teraz debiut fabularny i była to fantastyczna lekcja pokory. Myślałem, że jestem młody, wszystko świetnie zrobię. A trafiłem na potężną ścianę. Jednak doświadczenie jest bardzo ważne, trzeba czasami słuchać starszych. O czym będzie „W ukryciu”, najnowszy film z Magdaleną Boczarską? Jan: Jak wszystkie moje filmy, będzie o złożonych ludzkich sprawach, w tym przypadku o związku dwóch kobiet. To film o trudnej miłości, samotności, poszukiwaniu swojego miejsca. Jan junior: Miałem przyjemność pracować z ojcem przy tym filmie. Powiem tylko: nie chciałbym być reżyserem. To są dwa, trzy lata praktycznie wyjęte z życia. No i nikt nie jest tak odpowiedzialny za obraz końcowy, jak reżyser, który albo jest winowajcą, albo triumfatorem. Nie wiem, czy mam zdrowie na coś takiego. Ktoś powiedział, że dobry montażysta to taki, który utrzyma reżysera przy życiu do końca filmu. Jan: „W ukryciu” wejdzie do polskich kin w grudniu, ale już w październiku będzie miał światową premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Busan, w Korei Południowej, i weźmie udział w Warszawskim Festiwalu Filmowym. A teraz jesteśmy w połowie zdjęć do filmu dokumentalnego o Samuelu Willenbergu, ostatnim żyjącym uczestniku buntu w Treblince. Niesamowita historia człowieka, który poprzez rzeźby postanowił opowiedzieć swój tragiczny los. Świetnie wychodzą Panu filmy z bohaterem autentycznym. Pamiętamy „Skazanego na bluesa” – o Ryśku Riedlu. Jan: Ten film szczególnie mi leżał na sercu, bo jestem stryjem Ryśka. Potem zrobiłem „Różyczkę”, w której inspirowałem się biografią Jasienicy, a teraz pracujemy nad biografią słynnego śląskiego piłkarza Jana Banasia, któremu los ciągle komplikował życie. To będzie wielka opowieść o człowieku, pasji do sportu, miłości. Film o tym, że marzenia zawsze się spełniają, tylko nie wtedy, kiedy byśmy chcieli, i nie tak, jak byśmy sobie to wyobrażali. Tęskni Pan za Śląskiem? Jan: Oczywiście, jest tęsknota, bo tam się urodziłem. To, jakim jestem człowiekiem, wyniosłem stamtąd. Jeśli w filmach odchodzę od tematu śląskiego, potem do niego wracam, żeby na nowo naładować akumulatory. Ślązacy nigdy nie mizdrzyli się do żadnych mód, swoje wiedzieli i swoje robili, co pozwalało im zachować tożsamość. Stamtąd czerpało się siłę, poza tym Śląsk to była wspaniała muzyka, to był rock i jazz. Jak robiliśmy film o Riedlu, przez dwa lata nie słuchaliśmy niczego innego, tylko bluesa. A Jasinek też lubi czasem słuchać bluesa? Jan junior: Absolutnie, blues, rock, jeszcze wkrada się muzyka klasyczna. Słuchamy tych samych płyt, oglądamy te same filmy, jemy to samo. Słowem, nuda (śmiech). Rodzice delikatnie nie przypominają, że czas rozejrzeć się za dziewczyną? Jan junior: Na Śląsku. Jan: Jemu Ślązaczki się podobają, bo są poukładane, dobrze gotują. Wiedzą, gdzie jest miejsce mężczyzny, a gdzie kobiety. Widzisz swoją mamę, elegancką posłankę, w roli dobrej babci? Jan junior: Jest supermamą, więc dlaczego miałaby być złą babcią? W domu mnóstwo pamiątek, zdjęć… Jesteście sentymentalni? Jan: W tej chwili nie wiadomo, co zrobić z pojęciem „sentymentalny”, bo jest niemodne. Ale, rzeczywiście, tacy jesteśmy. Przywiązujemy się do wartości i rzeczy, a na niektórych filmach wzruszamy się i mamy łzy w oczach. To jest wskaźnik pewnej wrażliwości. Małgorzata: Czasem trzymamy starą kartkę zapisaną przez kogoś, tylko dlatego, że ma piękną historię. W domu mogę wziąć każdą rzecz i opowiedzieć o niej anegdotę. Bez tych rzeczy i pamiątek byłoby nudno i pusto. Będzie je komu przekazać? Małgorzata: Na pewno. Jasiek jest z nas najbardziej wrażliwy i do wszystkich rzeczy się przywiązuje. Zawsze też mieliśmy psa i kota. Ale w ubiegłym roku nasza wiekowa dwójka nas opuściła. Mamy teraz młodego kota Maxa, już prawie wychowanego, i za chwilę, mam nadzieję, pojawi się pies. A kto powiedział w tym domu, że nie lubi kotów? Jan: Może źle się wyraziłem. Przez pół roku lały mi się łzy z oczu, nikt nie wiedział, dlaczego. Pomyślałem, że to z powodu kota. A oni powiedzieli: „Jeśli to kot, ty się wyprowadzisz, a on zostaje”. I zaraz potem mi przeszło. Znajomi z zazdrością podkreślają, że mimo upływu czasu w związku Małgosi i Jaśka coraz lepiej. To miłość? Jan: Co to jest miłość? Reżyser nieustannie zadaje sobie to pytanie. Ostatni mój film jest o miłości. Nie wiem, jak to zdefiniować, że jesteśmy ze sobą ponad 30 lat, że ciągle jest nam ze sobą dobrze i nadal chcemy ze sobą być. Jeśli to nie jest miłość, to co? Małgorzata: Nie boimy się upływu czasu, nie ma w nas paniki przed starością. To wspaniałe, że ludzie dochodzą do takiego momentu, że się rozumieją. Możemy razem milczeć i w ogóle nam to nie przeszkadza. Ważne, że jesteśmy. Dom, film, polityka… Z czego najłatwiej byłoby zrezygnować? Małgorzata: Z polityki na pewno, bo w polityce się bywa. A dom jest zawsze. Poza tym trzeba wiedzieć, że jedyne, co jest pewne, to rodzina. Różnie bywa w życiu, ale musi być dom, do którego można wrócić. To daje siłę. Jan: To bardzo miłe, co Małgosia powiedziała, bo niemal publicznie zadeklarowała, że wybierając między polityką a nami, wybierze nas. Czujemy się dopieszczeni. A dla Pana co jest najważniejsze? Jan: To, co robię, czyli filmy. To sens mojego życia. Bardzo cenię sobie, że mogę przy nich pracować z rodziną, choć Małgośka chwilowo jest z tego wyłączona. Ważne jest, żeby mieć ciągle nowe pomysły i cel, do którego się dąży. Czyli do Oscara? Jan: Nie tracę nadziei… To jest taka pieczątka z umiejętności zawodowych, choć wielu wspaniałych reżyserów nie ma Oscara, tak jak wielu wspaniałych naukowców nie ma Nobla. Myślę, że najtrudniej zostać polskim kandydatem do Oscara. A potem już z górki… (śmiech). Jakieś skryte marzenia? Małgorzata: Och, ja bym chciała iść na spacer z… prawnukiem. To jest moje marzenie. Jan: Prawdę mówiąc, to się do tego sprowadza: iść z prawnukiem na spacer, niosąc pod pachą Oscara. Jan junior: Nie powiem, bo się nie spełni. Trzeba by coś z tym Oscarem… Ale nie mogę zdradzić, bo pójdzie to do gazety. 1/3 Copyright @Olga Majrowska 1/3 2/3 Copyright @Olga Majrowska 2/3 3/3 Copyright @Olga Majrowska 3/3 RT @PanZolty: Q mąż wymyślił żeby pojechać do teściów taksówką i przypomniałem sobie dlaczego tego nienawidzę. Wpierw był kawał o żonie, potem 2 o „Cyganach” i potem pytanie czy lubimy „coś ostrzejszego” 25 Dec 2022 14:30:50
Fornal wszedł do boju w drugim secie za Aleksandra Śliwkę i zrobił różnicę w kilku elementach. Znany z uniwersalnej gry i tego, że w siatkówce umie praktycznie wszystko, „Forni” zakończył punktami 6 z 8 akcji (75 proc.) i przyjmował zagrywkę na poziomie 65 proc. Odbił sobie tym samym wcześniejsze, zupełnie nieudane wejścia w meczach z Iranem i USA. Jego gra zmieniła się z dnia na dzień tak mocno jak forma całej polskiej drużyny. Na boisko przeciwko gospodarzom wyszedł zupełnie inny zespół niż ten, który w ostatnim secie z Amerykanami dostał lanie 25:13. Łomot siatkarzy z rąk USA, znowu dramatycznie słaby set. Bednorz: Takie sytuacje nie powinny mieć miejsca – Wiele razy w Bolonii powtarzałem, że porażki uczą więcej niż zwycięstwa i rzeczywiście coś w tym jest – mówi Fornal. – Na pewno nikt z chłopaków nie miał łatwych chwil i myślał o przegranej z USA. Zdajemy sobie sprawę z tego jak chcemy grać, jak mocną drużyną możemy być i nie chcemy reprezentować takiego poziomu sportowego, jaki był w półfinale z Amerykanami. Lepiej, że przytrafiło się to w Lidze Narodów, niż gdyby miało się zdarzyć w mistrzostwach świata. Vital Heynen przyznaje nam, że śpiewał polski hymn przed meczem Polaków [WYWIAD „SE”] Zakończył się dla Biało-Czerwonych maraton Ligi Narodów, trwający od początku czerwca do końca lipca. Polacy zagrali cztery turnieje: trzy fazy zasadniczej w Ottawie, Sofii i Gdańsku oraz finałowy w Bolonii. Reprezentacja Polski rozegrała łącznie 15 spotkań, z których wygrała 12. Na koniec pokonała w starciu o brąz aktualnych mistrzów Europy, Włochów. – Zawsze fajnie jest skończyć zwycięstwem ostatni mecz w turnieju – podkreśla Tomasz Fornal. – Mamy za sobą kawał ciężkiego okresu przepracowanego w Spale i podczas innych wyjazdów na turniejach. Każdy coś zyskał, czy to mentalnie, czy pod względem sportowym. Mam nadzieję, że porażka z USA nauczy nas czegoś na przyszłość. Pewnie każdy w pokoju rozmawiał z kolegą i próbował analizować to spotkanie. To jest oczywiście sport, można przegrać, ale też nie wyobrażaliśmy sobie, byśmy mogli wracać z czwartym miejscem. Taka lokata zawsze bardzo boli i gdybyśmy ją zajęli, lot do Polski i wieczór po meczu z Włochami nie byłyby za wesołe – zauważa. Kurek mówi o Heynenie i swojej żonie. „Jeszcze Vital pomyśli, że jest ważniejszy od Ani” Tomasz Fornal to najpopularniejszy polski siatkarz w internecie Przed startem bezpośredniego etapu przygotowań do mistrzostw świata Nikola Grbić udzielił wszystkim kadrowiczom tygodniowego urlopu. – To może nie za wiele, ale ja jestem młody, nie potrzebuję tyle czasu na regenerację. Trzeba zapytać Bartka Kurka czy Karola Kłosa, czy im starczy, oni są starsi ode mnie – śmieje się Fornal. – Czy taki długi okres jest potrzebny, to nie wiem, ale wolę tego nie mówić głośno, bo mnie jeszcze koledzy „dojadą”... Cieszmy się z tego co mamy, każdy na pewno zresetuje głowę i odpocznie. „Super, super!”. Mateusz Bieniek pokazuje nam brązowy medal siatkarskiej Ligi Narodów W debiutanckim sezonie w reprezentacji Polski selekcjoner Nikola Grbić może się już pochwalić pierwszym skalpem – brązowym medalem LN. Apetyty na ten rok są jednak dużo większe: Polacy mają błysnąć w rozpoczynających się 26 sierpnia mistrzostwach świata. A Fornal wybiega myślami nawet dalej. – Oby to był początek pięknej historii, mającej zwieńczenie w postaci medalu na igrzyskach olimpijskich w Paryżu, o którym każdy z chłopaków marzy. Na razie cieszmy się z brązowego medalu Ligi Narodów. I mam nadzieję, że tak samo zadowoleni będziemy wracać z mistrzostw świata – deklaruje przyjmujący reprezentacji Polski. Sonda Czy polscy siatkarze obronią tytuł mistrzów świata?
.
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/401
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/497
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/65
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/424
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/312
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/338
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/386
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/238
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/79
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/689
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/602
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/933
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/263
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/287
  • 3lfwkm3y6c.pages.dev/299

    • kawał o ryśku i żonie